ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΘΩΜΑΗ ΜΠΡΕΝΤΑ

ΘΩΜΑΗ ΜΠΡΕΝΤΑ

1)Πείτε μας λίγα λόγια για το καινούργιο σας βιβλίο και για τους ήρωες του. Υπήρξε κάποιος που σας δυσκόλεψε; Αν ναι ποιος και γιατί; Ποιον ήρωα αγαπήσατε περισσότερο και ποιον λιγότερο;

‘Η Τιμωρός’ είναι ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, που μνημονεύει τον έρωτα, την άγρια πλευρά του έρωτα πιο συγκεκριμένα, μέσα από δοκιμασίες και διλήμματα ενώ ταυτόχρονα περιγράφει την εσωτερική πάλη των πρωταγωνιστών. Πρόκειται για την ιστορία δυο εκ διαμέτρου αντίθετων σε χαρακτήρα ανθρώπων, τους οποίους η μοίρα τους ένωσε με ένα περίεργο τρόπο και στο τέλος ο ένας διδάσκει στον άλλο μαθήματα ζωής με οδηγό την ελπίδα. Οι πορείες τους πότε παράλληλες, πότε πλησιάζουν και διασταυρώνονται χωρίς όμως να γνωρίζουν τι τους επιφυλάσσει το αύριο ενώ πολλά μυστικά κρυμμένα φανερώνονται. Σε ένα λευκό καμβά μπορεί να αποτυπωθεί μέσα από δυο εικόνες όλη η ιστορία. Στο πρώτο φόντο, αυτό της ανατολής του ηλίου στέκεται ο έρωτας, περήφανος αγέρωχος, ατρόμητος, έτοιμος να παλέψει σε έναν πόλεμο, ο οποίος ξεκίνησε για τους σωστούς λόγους και στο δεύτερο, στη δύση του ηλίου στέκεται το μίσος μπερδεμένο με τη μισαλλοδοξία και τον εγωισμό.
Μιλώντας για τους ήρωες, αγάπησα ιδιαιτέρως τη Σταυριανή,  επειδή μπορεί να γίνει το σύμβολο της σύγχρονης γυναίκας. Διαφέρει από τη μάζα, ακολουθεί την καρδιά της και προσαρμόζεται στα απρόοπτα της ζωής δίχως να χάνει το κουράγιο της. Ακόμη και τις στιγμές που λύγιζε, ακόμη και όταν υπέκυπτε σε έναν εσωτερικό ‘βιασμό’ και έπεφτε πολύ χαμηλά, έβρισκε έναν λόγο για να συνεχίσει.
Μπορώ να παραδεχτώ πως ο δικός της χαρακτήρας με δυσκόλεψε περισσότερο, διότι ως γυναίκα, ως μια ευαίσθητη ύπαρξη έχει υποστεί αρκετές μεταμορφώσεις καθ’ όλη την πορεία της ιστορίας. Σκοπός ήταν σαφώς κατά τη διάρκεια της συγγραφής να ταυτιστούν περισσότερες γυναίκες μαζί της και να ζήσουν στο μέγιστο όλα τα συναισθήματα.
Από την άλλη, παρόλο την αδυναμία προς την ηρωίδα θα ήθελα να τονίσω πως όλοι οι ήρωες κάθε ιστορίας, κάθε βιβλίου και ειδικά σε αυτό εδώ δημιουργούνται μέσα από την αγάπη για συγγραφή, άρα δε γίνεται να αγαπήσω κάποιον λιγότερο. Μέσα σε ένα βιβλίο σχεδόν 900 σελίδων ο καθένας είχε το ρόλο του και σίγουρα όλοι βοήθησαν στην εξέλιξη της ιστορίας.

2)Τι αισθάνεστε κάθε φορά που γράφετε την μαγική λέξη "τέλος" στις ιστορίες σας και πώς νιώθετε που ένα από τα βιβλία σας, γιατί έχετε γράψει πολλά, βρήκε τον δρόμο της έκδοσης;

Η λέξη "τέλος" δεν κρύβει καμιά μαγεία, ίσως μυστήριο και σηκώνει πολλές επεξηγήσεις. Σαφώς αφήνει μια "γλυκόξινη" γεύση στα χείλη του συγγραφέα ενώ επιτρέπει στον αναγνώστη να πλάσει μια νέα ιστορία, συνέχεια της πρώτης ως προς το πώς φαντάζεται την πορεία των πρωταγωνιστών μετά την τελική τελεία. Προσωπικά αισθάνθηκα λύτρωση, χαρά και θλίψη μαζί. Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες και άλλες με την ιστορία αλλά το σωστό ήταν να ολοκληρώσω σε αυτό το σημείο, στο σωστό σημείο για την ακρίβεια.
Ως προς το ερώτημα για το πώς νιώθω που κάποιο από τα "παιδιά" μου βρήκε τον δρόμο της έκδοσης, η απάντηση δεν είναι εύκολη. Δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις αυτό που αισθάνομαι εάν και δεν είναι αυτή η πρώτη μου ιστορία, η πρώτη ιστορία που έγραψα δηλαδή. Δυο λέξεις μου έρχονται στο μυαλό όμως εντελώς αυθόρμητα, δικαίωση και χαρά αλλά και πάλι δεν είναι αρκετές.

3)Σε ποια ηλικία ξεκίνησε η σχέση σας με τη συγγραφή; Ήταν μια απόφαση στιγμής ή όνειρο ζωής;

Ξεκίνησε σε μια μεγάλη ηλικία, όταν είχα ήδη αποκτήσει βιώματα και πολλές εμπειρίες, ώστε να αντεπεξέλθω στις προσδοκίες τόσο του αναγνωστικού κοινού αλλά και να διαμορφώσω σωστά όλους τους χαρακτήρες αυτής της ιστορίας. Δε θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο, όσοι με γνωρίζουν διαπιστώνουν πως κρύβω ένα παιδί μέσα μου αλλά και μια ευαισθησία για πολλά κοινωνικά θέματα.
Η γραφή και η συγγραφή αποτέλεσε ένα τρόπο να διοχετεύσω όλη την ενέργεια προς τα έξω, να βγάλω τον θυμό, την απογοήτευση και ήταν και ένας τρόπος να πω, είμαι εδώ και κανείς δεν θα με λυγίσει. Ναι η συγγραφή ξεκίνησε σε μια δύσκολη περίοδο, στην οποία ήρθαν τα πάνω κάτω και ουσιαστικά την ονόμασα περίοδο των μεγάλων καθοριστικών αποφάσεων. Πάντα όμως πρέπει να κοιτάμε μπροστά και αυτό έπραξα άλλωστε. Άρα θα τη χαρακτήριζα μια απόφαση στιγμής λίγο πριν την αλλαγή.

4)Πόσο καιρό σας πήρε για να το ολοκληρώσετε την Τιμωρό; Γνωρίζουμε ότι είναι ένα χορταστικό μυθιστόρημα! 

Χρειάστηκαν πάνω κάτω έξι μήνες ως προς τη συγγραφή, ίσως και λίγο παραπάνω. Μια δύσκολη πορεία, με κόπο αλλά πάντα αποφασισμένη να δώσω το καλύτερο και να προσθέσω το μη προβλεπόμενο σε κάθε παράγραφο, σε κάθε διάλογο και σε κάθε κεφάλαιο. Η δε επιμέλεια ήταν το ίδιο πολύμηνη αλλά με μεθοδικότητα και αγάπη, βγάλαμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, δίνοντας μεγάλη βαρύτητα στους διαλόγους.

5)Τι σας έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσετε την συγκεκριμένη ιστορία ; 

Αυτή η ερώτηση με προβλημάτισε διότι σκεφτόμουν εάν θα πρέπει να πω την αλήθεια ή να καταφύγω σε κάτι κλισέ και αναμενόμενο. Αποφάσισα να πω την αλήθεια όσο και αν φαντάζει αστεία. Κάποια στιγμή μιλούσα με μια αγαπημένη φίλη, για τον κόσμο του wattpad και ενώ είχα αναρτήσει τις πρώτες μου ιστορίες εκεί. Έψαχνα απαντήσεις στο καίριο ερώτημα για το τι αποζητούν οι αναγνώστες μέσα σε αυτήν την κοινότητα, η οποία αποτελεί μια μικρογραφία του έξω κόσμου. Αφού συζητήσαμε για αρκετή ώρα απογοητευμένη της λέω: κατάλαβα θέλουν κάτι ακραίο και ασυνήθιστο, και από μόνη μου έριξα την ιδέα της πρωταγωνίστριας στα πρώτα στάδια της εξέλιξης της, δηλαδή το πώς ήταν και τι έγινε.  Η φίλη μου μετά από σιωπή μερικών λεπτών, ίσως έφταιξε το σοκ μου απαντά: γράψε τι περιμένεις... Την άκουσα δίχως να έχω σχεδιάσει κάτι. Κάπως έτσι ξεκίνησε η Τιμωρός...


6)Ξεκινήσατε να γράφετε μέσα από τη φόρμα του Wattpad. Το συγκεκριμένο βιβλίο πρώτα διαβάστηκε από εκεί και μετά την ολοκλήρωση του πήρε το δρόμο της έκδοσης. Το έχετε μετανιώσει; Ποια ήταν τα θετικά όταν ανεβάσατε την ιστορία σας μέσα στο Wattpad και ποια τα αρνητικά; Θα προτείνατε σε κάποιον τώρα να ξεκινήσει από εκεί;

Πράγματι από εκεί μέσα ξεκίνησα. Εκεί ανέβασα την πρώτη μου προσπάθεια, τότε που δε με γνώριζε κανείς και δεν είχα τη στήριξη κανενός. Ήμουν τυχερή διότι μέσα από τις πρώτες τρεις ιστορίες είχα αποκτήσει ένα κοινό. Άρα όταν ανέβασα την Τιμωρό τότε πολλές αναγνώστριες γνώριζαν τι να περιμένουν, στο περίπου διότι έχει πολλές ανατροπές. Σαφώς δεν μετανιώνω στιγμή γι’ αυτήν την ενέργεια διότι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να ονειρευτώ. Το συγκεκριμένο βιβλίο έτυχε μεγάλης ανταπόκρισης και αγάπης και μιλάμε για κεφάλαια με λάθη και παραλείψεις, δηλαδή κάτι μη επιμελημένο. Άρα στο τώρα, στη μορφή βιβλίου μετά από μια σοβαρή επιμέλεια και πολλές αλλαγές φαντάζει σαν κάτι νέο, σαν κάτι που δεν το έχουν διαβάσει αρκετές. Η μαγεία παραμένει και μέσα από τις μικρές ή μεγάλες αλλαγές το κοινό διατηρεί την ίδια αγωνία για κάτι που έχει διαβάσει ήδη μια φορά.
Θα ξεκινήσω από τα αρνητικά, θα είμαι λιτή στη δήλωση μου και θα πω απλά πως η δουλειά σου δεν προστατεύεται από πολλές απόψεις, δεν υπάρχει σεβασμός ως προς τον κόπο σου και σαφώς επικρατεί και η ζήλια που εκφράζεται με ποικίλους τρόπους.
Στα θετικά είναι πως "γνώρισα", αγάπησα και αγαπήθηκα από πολλά άτομα, άγνωστα άτομα αρχικά αλλά στην πορεία τις ένιωσα σαν φίλες, σαν άτομα που όφειλα να προστατεύσω. Και με αρκετά άτομα μέχρι τώρα διατηρώ κάτι παραπάνω από φιλική σχέση, ένα δέσιμο που δεν μπορώ να το περιγράψω. Παρόλα αυτά είμαι ευγνώμων σε όσους με στήριξαν σε αυτό το ταξίδι.
Ναι θα πρότεινα το wattpad σε όσους θέλουν να δοκιμαστούν σε μια αρένα δύσκολη με πολλούς πολεμιστές, απαιτείται τσαμπουκάς, τόλμη και να μη μασάς τα λόγια σου και το βασικότερο να μη φοβάσαι. Η ελπίδα για μένα προσωπικά γεννήθηκε εκεί μέσα... Όλοι έχουν δικαίωμα στην ελπίδα σαφώς αρκεί να ακολουθείται από τη σύνεση και την υπομονή.

7)Ποιο στοιχείο σε ένα βιβλίο σας γοητεύει και σας κρατά αιχμάλωτη; Πείτε μας ένα βιβλίο που αγαπάτε και δεν μπορείτε να το αποχωριστείτε ποτέ.

Λατρεύω το διάβασμα, ναι ξεκινώ επίσης με το ίδιο κλισέ σχόλιο. Δυστυχώς έχω ένα θέμα, ξεχνώ τίτλους και ονόματα σε ένα βιβλίο μέσα σε λεπτά ενώ δε ξεχνώ την πλοκή. Άρα το βιβλίο που θα κάνει να θυμάμαι τα ονόματα αυτόματα με έχει μαγέψει καθηλωτικά. Ακόμη και εάν δε συμβεί αυτό διότι διαβάζω τα πάντα και όλους, όσο μου επιτρέπεται, σημασία έχει να με οδηγεί το άγνωστο, να μην ξέρω τι θα προκύψει στην επόμενη σελίδα. Εάν συμβεί το αντίθετο, πχ βρω το δολοφόνο από νωρίς ή το ρομαντικό ακολουθεί τα τετριμμένα το αφήνω δίχως δεύτερη σκέψη. Πρέπει να χάνομαι, να μη σηκώνω κεφάλι και να ξεχνάω τα πάντα!
Θα αναφέρω ένα βιβλίο που μου έκανε δώρο η μητέρα μου πολλά χρόνια πριν, με τίτλο "Ούτε το όνομα μου" με θέμα τη Γενοκτονία των Ποντίων, τον ξεριζωμό και την επιβίωση μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, της ηρωίδας. Δεκαπέντε χρόνια πριν ήταν ότι πιο συγκλονιστικό είχα διαβάσει και με έκανε να διαπιστώσω πως δίνω αξία σε ασήμαντα πράμα ενώ η ζωή είναι μπροστά και το αύριο μου κλείνει το μάτι πονηρά.

8) Τι πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ένα βιβλίο για να αγαπηθεί από το κοινό και τι όχι;

Μα φυσικά πλοκή και εξέλιξη. Ακόμη και εάν υπάρχει μια στασιμότητα τουλάχιστον να δημιουργείται η προσμονή για το μετά, πως θα γίνει κάτι με ισχυρή δόση αληθοφάνειας. Απαιτούνται επίσης καλές περιγραφές, τοπίων, χώρων κτλ δίχως όμως υπερβολές, αλλά προσωπικά θεωρώ πως η διαφορά προέρχεται στους διαλόγους, εκεί ζωντανεύει ένα βιβλίο, με αυτούς ταξιδεύει ο αναγνώστης και εκφράζει τα συναισθήματα συμπάθειας, οργής ή και τα δυο μαζί. Ιδιαίτερη σημασία έχει η διαμόρφωση των χαρακτήρων. Οι άνδρες πρέπει να φανερώνουν κάτι κυρίαρχο αλλά και οι ηρωίδες μια σιωπηλή δυναμική ώστε να μην "σκεπάζεται" το κυρίαρχο αρσενικό.

9)Ποιο απόφθεγμα σας αντιπροσωπεύει;

Εδώ πιάστηκα εντελώς αδιάβαστη. Έψαχνα να βρω κάτι που να εκφράζει την αληθοφάνεια παρόλο που ένα μυθιστόρημα είναι προϊόν μυθοπλασίας. Θα παραθέσω μια φράση που με μάγεψε...
Δεν βουτώ την πένα μου μέσα στη μελάνη, αλλά μέσα στη ζωή...
Blaise Cendrars 1887-1961 Γαλλοελβετός συγγραφέας

10)Κλείνοντας πείτε μας λίγα λόγια για την Θωμαή. Ποια είναι η καθημερινότητά της; Πιστεύει στο Happy end; Τι θεωρεί απόλυτη ευτυχία; 

Και εάν πω πως δεν μου αρέσει να μιλώ για τον εαυτό μου θα με πιστέψει κανείς; Ναι δεν μου αρέσει εκτός και εάν έχω να πω κάτι σημαντικό. Συνήθως ακούω τους άλλους, και συμπληρώνω τα κενά και δίνω λύσεις όταν φίλοι και γνωστοί βρίσκονται σε αδιέξοδο.
Η Θωμαή για να απαντήσω τελικά στην ερώτηση, είναι απλό κορίτσι, μια δυναμική γυναίκα, που δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της, αγαπάει με πάθος, πληγώνεται από ανοησίες, αναζητά ανούσιες απαντήσεις στα γιατί αλλά πάντα ξυπνά και περήφανα συνεχίζει δίχως να φοβάται. Απεχθάνεται την αδικία, υψώνει τη φωνή για να προστατεύσει τους αδυνάτους και μισεί την αχαριστία. Έχει φαντασία και μπορεί να προσφέρει μια μαγεία σε κάθε συγγραφική προσπάθεια. Τελικά δε διαφέρει σε τίποτα από τις άλλες γυναίκες όμως.
Η καθημερινότητα μιας που βρίσκομαι στο Ηνωμένο Βασίλειο πλέον είναι πιο απλή, πιο γρήγορη και πιο χαλαρή. Εδώ πλέον επικρατεί μια συγκρατημένη αισιοδοξία διότι οι οικονομικές συνθήκες είναι διαφορετικές. Δυστυχώς πέρα από το γράψιμο που αγαπώ, διαθέτω ελάχιστο ελεύθερο χρόνο. Εργάζομαι πολλές ώρες αλλά θεωρώ τη δουλειά μου λειτούργημα από τα λίγα. Προσφέρω σε κάτι  ουσιαστικό όπως είναι ο τομέας της υγείας.
 Απόλυτη ευτυχία είναι να σε αγαπάνε, και να αγαπάς δίχως να ζητάς ανταλλάγματα. Να ξέρεις πως σε μια ανύποπτη στιγμή θα σου στείλει ένα μήνυμα κάποιος και να σε ρωτήσει το αυτονόητο, ένα τι κάνεις; Πώς περνάς; Ευτυχία είναι η ίδια η φιλία, λίγοι και καλοί για μένα, ευτυχία είναι η αλήθεια, το να εκφράζεις την αλήθεια στα αγαπημένα σου πρόσωπα και τέλος ευτυχία είναι να έχεις έναν άνθρωπο να σε περιμένει στο σπίτι με μια αγκαλιά, έτοιμο να διώξει τον πόνο και τις σκοτούρες.
Τέλος όσο για το Happy End είτε στον κόσμο των βιβλίων είτε στην ίδια τη ζωή απαντώ κατηγορηματικά όχι. Δεν υπάρχει το καλό τέλος, διότι η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι κάτι προσωπικό, το τέλος το καλό ή το κακό το δικό μου μπορεί να μην ικανοποιήσει τους πάντες... Άρα υπάρχει ένα τέλος για να έρθει μια νέα αρχή.
Ειδικά στη ζωή, στην πραγματικότητα δυστυχώς δεν υπάρχει πάντα το καλό τέλος... Μακάρι να ήταν διαφορετικά αλλά όλοι έχουμε δικαίωμα να ελπίζουμε, να μην αφήνουμε τις ανασφάλειες να μας καθοδηγούν και ουσιαστικά να χαμογελούμε παρόλο τις δυσκολίες. Το "καλό τέλος" αποτελεί μια ευχή και πολλές φορές αυτοσκοπός για πολλούς δίχως όμως να καταφέρουν να το αγγίξουν.

Ευχαριστούμε πολύ για τις όμορφες απαντήσεις, ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδη η "Τιμωρός" σας!

Σας ευχαριστώ κι εγώ για τη φιλοξενία. Και εγω με τη σειρά μου θα ήθελα να θέσω κάποιες ερωτήσεις στους αναγνώστες που θα με τιμήσουν και θα διαβάσουν το βιβλίο μου.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ: 
1. Ποιος ήταν τελικά ο ρόλος του δεύτερου πρωταγωνιστή; Γιατί ήταν απαραίτητος;
2. Μέσα στο βιβλίο είδαμε την εξέλιξη όλων των πρωταγωνιστών. Θα σταθώ στον βασικό ήρωα. Τι τον ώθησε στη μεγαλύτερη αλλαγή/μεταμόρφωση και στην πιο δύσκολη;
3. Εάν και πότε σας ‘εκνεύρισε’ η πρωταγωνίστρια;
4. Μετά το τέλος της ανάγνωσης ίσως κάποιοι αναγνώστες θεωρήσουν την εμμονή της πρωταγωνίστριας ως υπερβολική. Πολλοί ίσως αναρωτηθούν αξίζει να παλεύει μόνη;  Γιατί κάποιες γυναίκες δε θα ταυτιστούν με αυτήν; 



Το πρώτο βιβλίο της Θωμαή Μπρέντα κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΔΥΑΣ. 

 

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Θωμαή Μπρέντα γεννήθηκε στα Τρίκαλα αλλά μεγάλωσε στον Βόλο. Σπούδασε στη Μεγάλη Βρετανία Βιοϊατρικές Επιστήμες και στο ίδιο μέρος έλαβε και τον μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στην Κλινική Ανοσολογία. Αυτή τη στιγμή ζει στο Λέστερ της Αγγλίας και εργάζεται σε νοσοκομείο της ίδιας πόλης ως βιοϊατρικός επιστήμονας. Αγαπάει τα απλά πράγματα στη ζωή, εκτιμά τους αληθινούς ανθρώπους, προστατεύει τους φίλους της ενώ μισεί τα στερεότυπα. Από μικρή ηλικία αγαπούσε πολύ το διάβασμα, αυτή η αγάπη την ώθησε στο να γράψει κάτι δικό της. Το έργο με τίτλο "Η Τιμωρός" είναι το πρώτο της βιβλίο.