LOVE BOOKS LOVE READ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ 

Πείτε μας λίγα λόγια για τελευταίο σας  έργο  το    “ΔΕΞΙ ΚΙΤΡΙΝΟ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙ’’ που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ  και για τους ήρωες του. Τι σας έδωσε το έναυσμα για να γράψετε τη συγκεκριμένη ιστορία;

Το Δεξί κίτρινο Λουστρίνι είναι ένα ιστορικό κοινωνικό μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται στην Κάλυμνο, στο Παρίσι και στον γαλλικό νότο και ξεκινά χρονολογικά από το 1934 καλύπτοντας την περίοδο μέχρι το τέλος του Β΄Π΄Π΄. Μέσα από την πορεία των ηρώων μου προσπάθησα να φέρω στο φως την άγνωστη σε πολλούς ιστορία μετανάστευσης ενός μεγάλου αριθμού Ελλήνων των Δωδεκανήσων αλλά και προσφύγων της Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβανομένων και των Αρμενίων, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να εργαστούν κάτω από δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες στις αλυκές της περιοχής Καμάργκ στο Δέλτα του Ροδανού. Οι λεπτομέρειες της εγκατάστασής τους, η δύσκολη καθημερινότητα και οι προσδοκίες που τους έτρεφαν με συγκίνησαν και παρόλο που η έρευνα που απαιτήθηκε ήταν δύσκολη και μακρόχρονη μιας και δεν υπήρχε σχετική βιβλιογραφία στην Ελλάδα, ωστόσο άξιζε τον κόπο για όσα μου πρόσφερε.

Οι ήρωές μου ξεκινούν το ταξίδι από την Κάλυμνο σε μια περίοδο κατά την οποία το νησί βρίσκεται υπό ιταλική κατοχή και σε κατάσταση απόλυτης φτώχιας, ενώ οι άντρες υποχρεώνονταν σε μακρινά και πολύμηνα ταξίδια με τα σφουγγαράδικα αφήνοντας πίσω γυναίκες και παιδιά και θα το συνεχίσουν στο γαλλικό νότο.  Πολλών λογιών τα τέρατα που τους κατατρέχουν και θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν. Το τέρας της φτώχιας και της ανέχειας, το τέρας που έχει το πρόσωπο του Ιταλού και αργότερα του Γερμανού κατακτητή, τα τέρατα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, το τέρας που παίρνει το πρόσωπο μιας μάνας κι ενός πατέρα-πόσο παράδοξο!-το τέρας της ξενοφοβίας και του ρατσισμού-πόσο διαχρονικό!-το τέρας της απελπισίας που σαρώνει τις φοβισμένες καρδιές και τέλος…ο άντρας-τέρας και θύμα, που σκορπά τον τρόμο κακοποιώντας μικρά αγόρια. Για το ψυχογράφημα αυτού του τελευταίου, βασίστηκα σε μια φράση που ανέσυρα από κάποιο βιβλίο ψυχολογίας:  Το χειρότερο είδος θύματος είναι εκείνο που δημιουργεί ένα άλλο θύμα. Μεγάλη αλήθεια. Απλή και συνάμα σύνθετη, γι’ αυτό και συγκλονιστική.

Τι βήματα ακολουθήσατε  για να φτάσετε στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα; Είχατε  μια συγκεκριμένη  πορεία και μείνατε σταθερή στην κατάληξη των ηρώων σας;  

Σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνω να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη και προκαθορισμένη πορεία σε ό,τι αφορά στους ήρωές μου. Δίνω μεγάλο βάρος στην αληθοφάνεια των πράξεών τους οι οποίες πρέπει πάντα να υποστηρίζονται από την προσωπικότητα που έχω σκιαγραφήσει για αυτούς, όμως από εκεί και πέρα τους αφήνω ελεύθερους να με οδηγήσουν εκείνοι όπου θέλουν. Όσες φορές προσπάθησα να τους οδηγήσω με το ζόρι εκεί που θέλω εγώ, δεν τα κατάφερα.

   

Πιστεύετε ότι χρειάζεται να έρχεται η λύτρωση και η δικαίωση πάντα για τους ήρωες ή κάποια στιγμές να υπερισχύει το κακό όπως γίνεται και στην ίδια τη ζωή κάποιες φορές;

 Από την εμπειρία που έχω αποκομίσει μέχρι σήμερα  ως αναγνώστρια πρωτίστως και έπειτα ως συγγραφέας, θα έλεγα ότι η πλειονότητα του αναγνωστικού κοινού προσδοκά/έχει την απαίτηση από το βιβλίο που θα αγοράσει να υπάρχει λύτρωση για τους ήρωες στο τέλος ενώ ο κακός, αν υπάρχει, να τιμωρείται όπως του αξίζει. Επειδή στην πραγματική ζωή δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο  και  όπως λέει ο λαός «ο καλός καλό δεν έχει», ίσως γι’αυτό ακριβώς ο αναγνώστης να επιζητά τη δικαίωση που ο ίδιος δεν βρίσκει ή δεν βλέπει να υπάρχει γύρω του, στον φανταστικό κόσμο των βιβλίων περιμένοντας από τον παντεπόπτη συγγραφέα/αφηγητή να του την προσφέρει.

Πείτε μας μια αγαπημένη σας σκηνή από το  βιβλίο.

Μία από τις αγαπημένες μου σκηνές μέσα από το βιβλίο είναι όταν η Θεμελίνα, θολωμένη από την αναστάτωση και τη θλίψη, αποφασίζει να πετάξει το λουστρίνι της Χριστίνας μέσα στη θάλασσα νιώθοντας πως έτσι ξορκίζει την στενοχώρια και το πένθος. Σχεδόν αμέσως το μετανιώνει και χωρίς δεύτερη σκέψη βουτά στα κρύα νερά προκειμένου να το επανακτήσει. Σε αυτό ακριβώς το σημείο συνειδητοποιεί πως το λουστρίνι αντιπροσωπεύει τη φίλη της και ότι έστω κι αν βλέποντάς το πονά περισσότερο, δεν έχει άλλο τρόπο για να αισθανθεί κοντά στη Χριστίνα.

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι της συγγραφής;

Για μένα, το δυσκολότερο κομμάτι της συγγραφής  είναι όταν ο δημιουργός έχει ολοκληρώσει την έρευνά του για την εποχή κατά την οποία θα εκτυλιχθεί η ιστορία του, έχει σκιαγραφήσει τους χαρακτήρες που θα την πλαισιώνουν και ξεκινά το γράψιμο προσπαθώντας να χρησιμοποιήσει «σωστά»  και σε «σωστές αναλογίες» όλες τις πληροφορίες.

Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θα θέλατε να διαβάσετε πολύ αλλά δεν τα έχετε καταφέρει ακόμη; Αν ναι ποιο;

Πράγματι, υπάρχουν αρκετά τέτοια βιβλία που όλο λέω να τα ξεκινήσω όμως πάντα κάτι συμβαίνει...συνήθως έλλειψη χρόνου και προθυμία μακρόχρονης αφοσίωσης όπως ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες και οι Μπούντενμπροκ του Τόμας Μαν.

Πόσο χρόνο σας πήρε η ολοκλήρωση του;

Χρειάστηκαν τρεις  με τέσσερις μήνες έρευνας,  οκτώ μήνες συγγραφής και φυσικά ο χρόνος της επιμέλειας που είναι απαραίτητος προτού το βιβλίο εκδοθεί.

Ποιος από τους ήρωες των  βιβλίων σας θα θέλατε να είναι κομμάτι της ζωής σας;

Σίγουρα όχι το «τέρας»! Από εκεί και πέρα όλοι οι ήρωες αυτού του βιβλίου είναι ήδη κομμάτι της ζωής μου καθώς με συντρόφευσαν και απασχόλησαν τις σκέψεις και τη φαντασία μου για ένα μεγάλο διάστημα. Αδυναμία ωστόσο έχω στην Κατερίνα, τη γιαγιά του Στέφανου και του Μανώλη, γιατί σε αυτή απέδωσα χαρακτηριστικά της δικής μου αγαπημένης γιαγιάς.

Τι νιώθετε κάθε φορά που  μπαίνει η λέξη τέλος σε ένα βιβλίο σας και τι όταν  φτάνει η στιγμή να το κρατήσετε έντυπο στο χέρι σας;

Μόλις τελειώσω το βιβλίο που γράφω, καλή ώρα όπως τώρα, αισθάνομαι μεγάλη ανακούφιση καθώς ένα σημαντικό για μένα έργο το οποίο με απασχόλησε για ένα χρόνο περίπου, επιτέλους ολοκληρώθηκε.  Η στιγμή της έκδοσης κατά την οποία αγγίζω για πρώτη φορά το βιβλίο μου είναι σίγουρα ευχάριστη, ωστόσο δεν συγκρίνεται με τη μαγεία που νιώθω τη στιγμή που γράφω.

Πότε και  με ποιον  τρόπο γεννήθηκε  ο τίτλος  του βιβλίου; Στην αρχή της συγγραφής ή στο τέλος της;    

Ο τίτλος του βιβλίου γεννήθηκε από τις πρώτες κιόλας σελίδες μιας και μου αποκαλύφτηκε σχεδόν αμέσως η σημασία που θα αποκτούσε ένα ζευγάρι κίτρινα λουστρίνια μέσα στην ιστορία. Ζήτησαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τους τον έδωσα με χαρά.

Αν σας ζητούσαν να περιγράψετε με ένα επίθετο τους ήρωες του  βιβλίου ποιο θα αντιστοιχούσε στον καθένα;

Θα έλεγα ότι η Θεμελίνα είναι ήρεμη δύναμη, η Χριστίνα θαρραλέα και συνάμα ευαίσθητη, ο Στέφανος είναι ανώριμος στην αρχή αλλά μετά αλλάζει,  η Σεβαστή και η Νομική είναι και οι δύο οι στυλοβάτες της οικογένειάς τους, ο Τσέζαρε (το «τέρας» του βιβλίου) είναι δυστυχισμένος και διαβολικός, ο Μαξ είναι ήρωας ενώ η Γιολάντα και η Ζωή είναι επαναστάτριες.  Υπάρχουν ασφαλώς και αρκετοί άλλοι χαρακτήρες μέσα στο βιβλίο, όμως θεωρώ ότι αυτοί που ανέφερα είναι οι βασικοί.

 Κλείνοντας θα ήθελα  να ευχηθώ απεριόριστη Ευτυχία Αγάπη και Δημιουργικότητα στη ζωή σας!

 Σας ευχαριστώ πολύ!

ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Love Books-Love Read

Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις και τις ευχές σας! Καλό και χαρούμενο καλοκαίρι να έχουμε!