ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑ ΚΟΛΥΒΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 

ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑ ΚΟΛΥΒΑ

 -''Ικαρίδες. Τα κορίτσια του Οικοτροφείου''. είναι ο τίτλος του βιβλίου σας ,που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ωκεανός .Πείτε  μας λίγα λόγια για το  βιβλίο   και τους ήρωες του.

Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα με κεντρικά πρόσωπα πέντε ηρωίδες σε διάφορες χρονικές περιόδους, από τις αρχές του περασμένου αιώνα ως τη δεκαετία του ενενήντα. Στο φόντο σκιαγραφούνται ιστορικά γεγονότα και κοινωνικές καταστάσεις, όπως ο πόλεμος, η μετανάστευση, το αμερικάνικο όνειρο, η δικτατορία. Αρχικά βιογραφείται η γυναίκα που δώρισε στο μετεμφυλιακό κράτος το οικοτροφείο «‘Ίκαρος» και ακολουθούν οι ιστορίες των κοριτσιών που πέρασαν από εκεί. Τα κορίτσια αυτά τα συναντάμε σε κάθε πιθανή ηλικία, όχι μόνο ως παιδιά ή έφηβες, αλλά και ως δεσποινίδες και γυναίκες στην ωριμότητα.

-Τι σας έδωσε το έναυσμα για να γράψετε αυτή την ιστορία  και τι  βήματα ακολουθήσατε  για να φτάσετε στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα; Είχατε  μια συγκεκριμένη  πορεία που   έμεινε σταθερή ; Ή στην  πορεία άλλαξε;  

 Έναυσμα ήταν η γυναίκα που δεν τολμά να αντικρίσει τον εαυτό της, να ανακαλύψει τις δυνάμεις της. Κι από την άλλη τα φτερά του Ίκαρου, το ανικανοποίητο της νιότης και η ελευθερία της απαλλαγμένη από το φρένο του νου. Τα κορίτσια τού μοιάζουν, είναι από εκείνη τη στόφα που κάποτε θα τινάξει το καπάκι. Τα βήματα τώρα, δεν τα ξέρεις από την αρχή, ξέρεις μόνο ότι θέλεις να γράψεις για τον κόσμο που αγαπάς, για την ασπρόμαυρη εποχή, για τις καθημερινές γυναίκες που κάνουν μοναδικά πράγματα. Η πλοκή σε βρίσκει στο δρόμο. Και ναι, τις περισσότερες φορές αλλάζει. Γιατί μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου, σκέφτεσαι σαν να ήσουν η άλλη.

-Ποια  πιστεύετε ότι  είναι  η μαγική συνταγή που πρέπει να υπάρχει σε ένα βιβλίο για να μπορέσει να αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη;

Δυο πράγματα. Πρώτα πρώτα η αλήθεια σε ό,τι γράφεις. Να μη διστάσεις να εκτεθείς , να δημιουργήσεις  χαρακτήρες και συμπεριφορές - μπορεί, μακράν του ηρωικού ιδεώδους, αλλά κοντά στην αλήθεια του ανθρώπινου μέτρου. Κι έπειτα η πλοκή πρέπει να είναι δυνατή, σφιχτή και να αφορά στην απλή καθημερινότητα, σε καταστάσεις που μπορούν να συμβούν στον καθένα. Ο λόγος είναι βέβαια η ταύτιση.

-Ποιο είδος Λογοτεχνίας δε θα μπορούσατε  να διαβάσετε ποτέ;

Επιστημονική φαντασία, με εξαίρεση τον Καζούο Ισιγκούρο και το «μη μ’ αφήσεις ποτέ». Γροθιά στο στομάχι αυτό το έργο του Ισιγκούρο, ένας εφιάλτης που ξεκινάει με το δυσοίωνο προαίσθημα πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ενώ ως παιδί με συγκινούσε «το ταξίδι στ’ αστέρια» στη τηλεόραση, μεγαλώνοντας οι μακρινοί πλανήτες  και τα χόμπιτ δεν με άγγιζαν. Αν αναγόμουν στα δάση του Μεσαίωνα ή εκτοξευόμουν στο μέλλον, θα προτιμούσα ένα κλασικό παραμύθι από ένα εκλαμπρότατο πόλεμο ή ένα οργουελικό μέλλον.

-Ποιο σημείο της συγγραφής θεωρείτε ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι ;

 Όταν φτάνεις σε αδιέξοδο και κλωτσάς χαλικάκια στο δρόμο γιατί δεν ξέρεις τι θα γίνει μετά. Ο ήρωάς σου αντιστέκεται στον προγραμματισμένο εαυτό του και σαμποτάρει κάθε εκδοχή που σου περνάει απ’ το μυαλό μέχρι να σε αποπροσανατολίσει. Είναι το κομμάτι της δουλειάς που απαιτεί περισσότερη αυτοσυγκέντρωση και πειθαρχία.

-Υπάρχουν συγγραφείς που έχετε επηρεαστεί από αυτούς;

Πολλοί! Φυσικά οι κλασικοί, Παπαδιαμάντης, Καραγάτσης, οι Ρώσσοι ψυχοανατόμοι, οι σκοτεινοί Σκανδιναβοί και από τους σύγχρονους, Donna Tartt, Νικόλο Αμανίτι, Ζυράννα Ζατέλη.

-Πόσο χρόνο σας πήρε  η ολοκλήρωση του βιβλίου ;

Τρία, τέσσερα χρόνια

-Ποια είναι η ερώτηση που θα θέλατε να απαντήσετε και δε σας έχει ρωτηθεί ποτέ;

Αν αγαπώ τους ήρωές μου. Δεν είναι απαραίτητο, ξέρετε. Όταν γράφεις, γίνεσαι ένας μικρός θεός. Πλάθεις χαρακτήρες που κάλλιστα μπορείς να περιφρονείς, να αντιπαθείς ή να φοβάσαι. Υπάρχουν χαρακτήρες που γοητεύουν με το μεγαλείο της φρίκης, τον κατακόρυφο βράχο τους. Και άλλοι που συγκινούν με την τρικυμία τους, το πάθος ή την αδυναμία τους. Αυτό τους κάνει συναρπαστικούς. Οι ορθοί χαρακτήρες είναι αδιάφοροι και βαρετοί, όχι μόνο στη λογοτεχνία αλλά και στη ζωή.

-Υπάρχει κάποιο βιβλίο που θαυμάζετε και θα θέλατε να είστε εσείς η δημιουργός του;

 Christmas Carols. Ή αλλιώς: Τι θα ήταν τα Χριστούγεννα χωρίς τον Ντίκενς. Είναι από τα έργα που ο ονειρικός κόσμος των φαντασμάτων συνδέθηκε αριστοτεχνικά με την πραγματικότητα, παρήγαγε διαχρονικές  εικόνες και ατμόσφαιρα, την ατμόσφαιρα των λευκών Χριστουγέννων και της ζεστής καρδιάς.

-Κλείνοντας πείτε μας  λίγα λόγια για την Φραντζέσκα  .Ποιο είναι το μότο της; Τι την εξοργίζει; Τι δε θα μπορούσε να συγχωρήσει ποτέ ; Κάνει όνειρα; Βάζει στόχους ;Ποια είναι η αγαπημένη της ταινία ; Τι θεωρεί απόλυτη ευτυχία; Και τι θα ήθελε να ευχηθεί  στον εαυτό της και στους αναγνώστες της;

Όχι, δεν έχω τίποτα απόλυτο, δε φοράω καν σταθερό άρωμα.  Οι λέξεις ποτέ και πάντα με σαστίζουν με την απεραντοσύνη τους. Εγώ το μόνο επίμονο πράγμα που έχω μέσα μου είναι ένα άγρυπνο παιδί που δεν ενηλικιώνεται. Και κάνει σχέδια ασταμάτητα. Στο νου μου τρέχει το μεθεπόμενο βιβλίο, γιατί το επόμενο δουλεύεται ήδη. Επιτυχία θεωρώ την ευτυχία, την αρμονία της ισορροπίας. Και αγαπημένες μου ταινίες έχω πολλές γιατί λατρεύω την κλειδαρότρυπα του σινεμά! Πρόχειρα σκέφτομαι την «Θλιμμένη Τζασμίν», «Έκτη Αίσθηση». Στον εαυτό μου και στους αναγνώστες μου θέλω να ευχηθώ να δέσει ακόμα περισσότερο η σχέση, η χημεία μας. Είναι εκπληκτικό πόσο ταυτίζονται οι βαθύτερες σκέψεις των ανθρώπων, αρκεί ο ένας απ’ τους δυο, εν προκειμένω ο συγγραφέας, να εκθέσει ειλικρινά τον εαυτό του, να πει αλήθειες χωρίς φόβο ή ντροπή. Το μεγαλύτερο κέρδος των αναγνωστών (ως αναγνώστης μιλάω κι εγώ) είναι η απενοχοποίηση του μικρού άτολμου ήρωα  μέσα μας, που είναι απ’ όλα, ευγενικός, στοργικός αλλά και αλαζονικός, λιγάκι συμφεροντολόγος, κάποτε ευτελής, πονηρός, μοχθηρούλης, απ’ όλα. Ο συγγραφέας του κλείνει το μάτι κι αυτός παρουσιάζεται αλληλέγγυος στην ανθρώπινη φύση.

Σας ευχαριστώ πολύ!

ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Love Books-Love Read

ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ  

Ισμήνη, Βερόνικα, Μάρθα, Ουρανία... κορίτσια που μεγαλώνουν στο οικοτροφείο «Ίκαρος», σε μια Ελλάδα μεταπολεμική, τραυματισμένη... Η Ισμήνη, παραιτημένη ως την ωριμότητα, αρχίζει να αναγνωρίζει τις ανασφάλειές της και να έρχεται αντιμέτωπη μ’ αυτές. Η Βερόνικα θωπεύει τους ξεχασμένους στόχους της και αποφασίζει να τους κυνηγήσει αδίστακτα. Η Μάρθα βλέπει με απορία μια φάρσα της να γίνεται η ίδια η μοίρα της. Η Ουρανία, γεμάτη από ενοχές που γέννησε μέσα της ο φθόνος, παλεύει στην υπόλοιπη ζωή της για να εξιλεωθεί. Και δίπλα σ’ αυτές τις κοπέλες, η Ολυμπία, η διευθύντρια του οικοτροφείου, που ύστερα από δύο γάμους κι έναν άκρως επικίνδυνο έρωτα εκπληρώνει τραγικά, ως άλλος Ίκαρος, τον θριαμβικό της κύκλο. Οι κοπέλες του οικοτροφείου μεγαλώνουν με ένα ραβασάκι στην τσέπη. Ποιές απ’ αυτές, όμως, θα πάνε στο ραντεβού με την πρόκληση; Ποιές θα τολμήσουν να κάνουν την παράτολμη πτήση, να γευτούν την ηδονή τού να ζει κανείς στα όρια, και πέρα απ’ αυτά, κι ας κινδυνεύουν να βρεθούν τσακισμένες σαν τον Ίκαρο;