ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΘΕΩΝΗ ΜΠΡΙΛΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΘΕΩΝΗ ΜΠΡΙΛΗ 

 Έχει λίγες μέρες  που κυκλοφόρησε  από τις εκδόσεις Έξη  το νέο σας βιβλίο με τίτλο “Μέχρι να φύγεις».  Πείτε μας  λίγα λόγια για το έργο σας και τους ήρωές του..  Υπάρχει κάποιος που σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Είναι μια ιστορία αισθηματική, ξανά, σε τριτοπρόσωπη αφήγηση αυτή τη φορά σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα βιβλία. Η Ναταλία και ο Ερρίκος είναι οι βασικοί ήρωες, ο έρωτάς τους μας ταξιδεύει στον χρόνο, δεν είναι ένας έρωτας απροβλημάτιστος. Απεναντίας τους φέρνει σε ρήξη, αντιμέτωπους με τους εαυτούς τους, με κρυμμένα μυστικά, με τον περίγυρό τους. Σε όλο το βιβλίο ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα πάθη, αυτά που νικούν τη λογική, οδηγούν τα βήματα και διαταράσσουν ισορροπίες. Ερχόμαστε αντιμέτωποι όμως και με την αγάπη, για χάρη της οποίας θυσιάζουμε, σιωπούμε, υπομένουμε και το μόνο που μας κοστίζει είναι εκείνη η ποσότητα αγάπης που δεν ξοδέψαμε. Το «Μέχρι να φύγεις» είναι η ιστορία ζωής πολλών ανθρώπων, με τα ωραία και τα άσχημά της, με τις επιλογές που έχουμε και εκείνες που τελικά κάνουμε, με την αίσθηση του πεπρωμένου να αιωρείται, με την γλυκιά γεύση των νιάτων και την γλυκόπικρη που αφήνει η ωριμότητα. Πολλά σημεία με δυσκόλεψαν σε αυτό το βιβλίο γιατί έπρεπε να μπω στη θέση διαφορετικών χαρακτήρων, να τους κατανοήσω και να μην τους χρεώσω ένα αναιτιολόγητο ανάθεμα. Να συμβιβαστώ με τα ασυμβίβαστα της ζωής. Δεν ξέρω τι κατάφερα, ειλικρινά. Μου είναι πάντα δύσκολο να περιγράψω με λίγες λέξεις κάτι που απέδωσα σε πολλές σελίδες. Εύχομαι να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του αναγνωστικού κοινού.

Αν σας ζητούσαν να ξεχωρίσετε έναν ήρωα και μια ηρωίδα  από τα βιβλία σας, ποιοι θα ήταν και γιατί;

Θα δυσκολευόμουν πολύ να ξεχωρίσω έναν ήρωα ή μια ηρωίδα από τα βιβλία μου, πώς να ξεχωρίσεις χαρακτήρες που έχουν πλαστεί από εσένα και έχεις πορευτεί μαζί τους για αρκετό χρονικό διάστημα;

Πώς διαλέγετε το θέμα πάνω στο οποίο θα κινηθείτε; Τι βήματα ακολουθείτε για να φτάσετε στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα; Έχετε μια συγκεκριμένη  πορεία και μένετε σταθερή ; Ή αυτή η πορεία μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει;

Μέχρι σήμερα δεν σκέφτηκα πως πρέπει να καλύψω ένα συγκεκριμένο θέμα. Το μόνο που κάνω όταν ξεκινώ να γράφω είναι να ακολουθώ τους ήρωες, τους ψυχανεμίζομαι, τους αφήνω να πιάσουν τον χώρο μέσα μου, ζω μαζί τους. Ως άνθρωποι δεχόμαστε καθημερινά αμέτρητα ερεθίσματα από την κοινωνία στην οποία ανήκουμε, κουβαλάμε τους δικούς μας προβληματισμούς, όλα αυτά δεν μας αφήνουν ανεπηρέαστους. Δεν έχω συγκεκριμένη πορεία, να πω θέλω στο τέλος να γίνει αυτό, το τέλος διαφαίνεται από μόνο του. Η αλήθεια είναι πως πάντα έχεις επιλογές, ο βαθμός στον οποίο επιλέγεις να επέμβεις για να αλλάξεις αυτή την πορεία όσο γράφεται ένα βιβλίο πρέπει να είναι φυσικός, να ταιριάζει στους χαρακτήρες, σε όσα έχουν γραφτεί. Και βέβαια μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει η πορεία αυτή, αν βλέπεις ως δημιουργός πως υπάρχει πιο ταιριαστή διαδρομή ακόμη και αν αυτή αποδεικνύεται πιο δύσκολη. Η μόνη περίπτωση που δεν μπορείς να αλλάξεις την πορεία είναι όταν γράφεις αληθινή ιστορία, εκεί οφείλεις να σεβαστείς την πραγματική ροή των πραγμάτων από την πλευρά που στην έχουν εξιστορήσει ή την έχεις ζήσει.

Ποια  πιστεύετε ότι  είναι  η μαγική συνταγή που πρέπει να υπάρχει σε ένα βιβλίο για να μπορέσει να αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη;

Ειλικρινά δεν πιστεύω πως υπάρχει μαγική συνταγή, είμαι όμως της άποψης πως το να είσαι ο εαυτός σου βοηθά τα πράγματα πολύ και όχι μόνο στην περίπτωση συγγραφής ενός βιβλίου. Ποιος δημιουργός δεν επιθυμεί να αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη; Ποιος δεν θέλει να κερδίσει το κοινό στο οποίο απευθύνεται; Στην τελική όμως όταν γράφει κανείς δεν το πράττει με γνώμονα να αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη, το κάνει γιατί βαθιά μέσα του αυτό επιθυμεί τη δεδομένη χρονική στιγμή. Οπότε ένα συστατικό απαραίτητο είναι η αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Η καλή ή κακή αποδοχή από το κοινό είναι κάτι που δεν μπορείς να το προεξοφλήσεις.

Ποιο είδος Λογοτεχνίας δε θα μπορούσατε να γράψετε  ή να διαβάσετε ποτέ;

Ας ξεκινήσουμε λέγοντας πως το ποτέ δεν υπάρχει! Έχω πάρει πολλά «ποτέ» πίσω, γελώ πολλές φορές με το πόσο εύκολα λέμε αυτή τη λέξη. Στον χώρο του βιβλίου μας ακολουθούν οι περιορισμοί του εαυτού μας ή τα χαρίσματά μας, από τη φύση μας δεν είμαστε σε όλα καλοί, κατά συνέπεια δεν μπορούμε να γράψουμε τα πάντα. Σε κάποιες περιπτώσεις υστερούμε σε γνώσεις και σε άλλες δεν κουμπώνουν τα χαρίσματά μας με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει κάθε είδος λογοτεχνίας. Ως αναγνώστρια τώρα, διαβάζω πολλά και διαφορετικά είδη, δοκιμάζω τον εαυτό μου, άλλα μου ταιριάζουν και άλλα όχι.

Πείτε μας ένα αγαπημένο σας βιβλίο.

Πολλά τα αγαπημένα βιβλία, ακόμα περισσότερα εκείνα που δεν έχω ακόμη ανακαλύψει.

 Από ποια ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε και ποιο σημείο της συγγραφής θεωρείτε ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι της;

Διαβάζω από μικρό παιδί, η σκέψη του να γράψω με επισκέφθηκε στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου. Δεν ήταν σκέψη δεν θυμάμαι να κάθισα να το σκεφτώ, ήταν ανάγκη. Ξαφνικά μια μέρα άνοιξα μια λευκή σελίδα και άρχισα να γράφω δίχως να υπάρχει η παραμικρή υπόνοια μέσα μου πως αυτό θα γινόταν βιβλίο με σάρκα και οστά. Είχα απόλυτη ανάγκη να ξεφύγω με κάποιον τρόπο. Όταν γράφεις, όλα είναι εύκολα και συνάμα όλα μπορούν να γίνουν δύσκολα. Το δυσκολότερο κομμάτι είναι όταν αφήνεις το παιδί σου ελεύθερο να πετάξει. Ισχύει στη ζωή, ισχύει και στη συγγραφή.

Πόσο χρόνο σας παίρνει συνήθως η ολοκλήρωση ενός βιβλίου; Υπάρχει κάποιο  που ενώ το είχατε  ολοκληρώσει κάνατε μεγάλες αλλαγές γιατί δεν είχατε μείνει ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα;

Λίγους μήνες έως και έναν χρόνο, εξαρτάται από τον χρόνο που αφιερώνεις καθημερινά στη γραφή. Υπήρχαν διαστήματα που έγραφα ατελείωτες ώρες καθημερινά. Δεν έχω αυτόν τον χρόνο πλέον. Θεωρητικά είναι ολοκληρωμένο μα δεν είναι, ποτέ δεν είναι. Μου έχει συμβεί σε βιβλίο να κάνω μεγάλες αλλαγές, όχι γιατί δεν ήμουν ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα αλλά γιατί όταν το έπιασα ξανά στα χέρια μου δεν ήμουν η ίδια εγώ. Το είδα με άλλη οπτική, βρισκόμουν σε άλλη φάση ζωής, το προσάρμοσα στις νέες συνθήκες που με εξέφραζαν και δεν ήταν μια αλλαγή αταίριαστη, βγήκε αβίαστα. Κάθε φορά που επιστρέφεις σε ένα γραπτό το βλέπεις με άλλα μάτια, πιο αποστασιοποιημένα.

Ποια είναι η ερώτηση που θα θέλατε να απαντήσετε και δε σας έχει ρωτηθεί ποτέ;

Έχω άλλες ανησυχίες. Θέτω στον εαυτό μου ερωτήσεις και περιμένω απαντήσεις, μας τρώνε τα γιατί, καταλαβαίνεις.

 Τι νιώθετε όταν μπαίνει   η λέξη «τέλος» στο κάθε σας βιβλίο; Γνωρίζω ότι είναι πολύ  νωρίς αλλά εγώ θα ρωτήσω. Έχετε ξεκινήσει να γράφετε κάποιο άλλο;

Ανακούφιση και κενό ταυτόχρονα. Δεν είναι εύκολο το κάθε τέλος, απαιτεί από εσένα τη διάθεση να πας παρακάτω μόνος. Γράφω όταν είμαι στην ψυχική κατάσταση που απαιτείται, όταν έχω τη διάθεση να το κάνω, όταν η πραγματικότητα μου το επιτρέπει. Έχω ξεκινήσει κάτι άλλο, εδώ και καιρό μα δεν βιάζομαι, ούτε και οι ήρωες βιάζονται, για να είμαι ειλικρινής δείχνουν να απολαμβάνουν τις μεγάλες μου παύσεις.

 Ποιες ώρες συνήθως εργάζεστε ? Και όταν αυτό γίνεται απομονώνεστε ?Πιστεύετε ότι η καλή ψυχολογία βοηθάει στη συγγραφή ή το αντίθετο;

Δεν έχω ώρες συγκεκριμένες, ακριβώς γιατί για να γράψει κανείς πρέπει να απομονωθεί. Μα δεν είναι τόσο θέμα απομόνωσης όσο ψυχολογίας, όταν η ανάγκη για γραφή γίνει επιτακτική θα απομονωθείς κακήν κακώς. Τώρα αν η συγγραφή είναι αποτέλεσμα καλής ή κακής ψυχολογίας, ας μας το απαντήσουν οι ειδικοί. Αστειεύομαι, σίγουρα δεν ισχύει το ίδιο για όλους. Το να έχω καλή ψυχολογία για να γράψω δεν σημαίνει πως έχω καλή ψυχολογία γενικά και το ανάποδο. Κάτι σου φταίει πάντως και γράφεις, απροβλημάτιστος κανείς δεν πιάνει μολύβι και χαρτί. Άντε βγάλε άκρη με την περίπτωσή μας.

Κλείνοντας πείτε μας  λίγα λόγια για την Θεώνη.Ποιο είναι το μότο της; Τι την εξοργίζει; Τι δε θα μπορούσε να συγχωρήσει ποτέ ; Κάνει όνειρα; Βάζει στόχους ;Ποια είναι η αγαπημένη της ταινία ;Ποιο είναι το μεγαλύτερο προτέρημα της ; Υπάρχει κάτι που θα ήθελε να αλλάξει στο χαρακτήρα της; Πιστεύει στον έρωτα; στη φιλία; Τι θεωρεί απόλυτη ευτυχία; Και τι θα ήθελε να ευχηθεί  στον εαυτό της και στους αναγνώστες της;

Δεν θα ήθελα να πω τίποτα για την Θεώνη και χαίρομαι που μου γίνεται αυτή η τελευταία σειρά ερωτήσεων. Θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει ένα βιβλίο και στο τέλος να αναρωτιέμαι ποιος το έγραψε, δεν έπαιρνα ένα βιβλίο γιατί το έγραψε ο τάδε. Ποιος είναι ο τάδε; Γιατί πρέπει να με νοιάζει; Αν μου άρεσε λοιπόν το βιβλίο, αναζητούσα κι άλλο του τάδε και το μόνο που ήξερα για αυτόν ήταν τα βιβλία που είχε γράψει, το συγγραφικό του έργο. Σήμερα έχουμε καταλήξει στο ανάποδο, δεν ξέρω πού βοηθά τον αναγνώστη. Να απαντήσω πως με εξοργίζουν πολλά πράγματα με πρώτο την βία. Πως η συγχώρεση όσο δύσκολη κι αν είναι μας γαληνεύει. Πως τα όνειρα μας κρατούν ζωντανούς για χάρη τους θέτουμε στόχους, τα προσγειώνουμε, τα κάνουμε πραγματικότητα και έπειτα ξαμολιόμαστε στο κυνήγι νέων. Πως είμαι ένας άνθρωπος γεμάτος ελαττώματα, προσπαθώ για χάρη των αγαπημένων μου ανθρώπων να γίνομαι καλύτερη, πως διαρκώς πέφτω και σηκώνομαι όπως όλοι οι άνθρωποι γύρω μου. Πιστεύω δυνατά στον έρωτα όσο αυτός διαρκεί, στην φιλία που ελάχιστοι άνθρωποι θα μας προσφέρουν και σε ελάχιστους θα την προσφέρουμε με όλη τη σημασία της έννοιας. Απόλυτη ευτυχία ξέρουν τι είναι τα παιδιά στο ξέφρενο παιχνίδι τους, στην αγνή σκέψη τους, στην καθαρή τους καρδιά. Οι υπόλοιποι ξέρουμε πως δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία, απεναντίας υπάρχει απόλυτη δυστυχία και είναι απτή στον κόσμο γύρω μας. Κλέβουμε στιγμές ευτυχίας ξεγελώντας μια ζωή μετρημένη με το ρολόι στο χέρι, προσπαθώντας να δώσουμε προτεραιότητες, να μην χανόμαστε στα ασήμαντα, να κατανοήσουμε λίγο ακόμα από το άγνωστο που αποκαλούμε εαυτό. Να ευχηθώ στους αναγνώστες να έχουν υγεία και να εκτιμούν τα δεδομένα της ζωής, δεν είναι πάντα δεδομένα.

Κλείνοντας, να ευχαριστήσω θερμά τον εκδοτικό μου οίκο, τις Εκδόσεις ΕΞΗ, για την άψογη συνεργασία. Επίσης, ευχαριστώ το Love Books-Love Read για την πρόταση και την φιλοξενία!

Σας ευχαριστώ πολύ!

Εύχομαι απεριόριστες επιτυχίες και καλοτάξιδο το νέο σας βιβλίο.

ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Love Books-Love Read