ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΛΕΝΗ ΚΕΚΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
ΕΛΕΝΗ  ΚΕΚΡΟΠΟΥΛΟΥ 

Πείτε μας λίγα λόγια για το  βιβλίο σας  ‘’Αναστασία η Ρωμιά Σουλτάνα ‘’ που κυκλοφόρησε πρόσφατα  από τις εκδόσεις  Ωκεανός.   Ποιον ήρωα αγαπήσατε και   ποιον λυπηθήκατε πιο πολύ σε αυτό το βιβλίο;

Είναι η αληθινή ιστορία αυτού του κοριτσιού από την Τήνο, που έγινε μεγάλη βαλιδέ σουλτάνα. Αυτήν, την Αναστασία, αγάπησα κι αυτήν συμπόνεσα βαθιά στο βιβλίο μου αυτό, γιατί οι αληγείς αγώνες της δεν ευοδώθηκαν, με εξαίρεση ίσως την διαταγή του οριστικού τερματισμού του παιδομαζώματος. Πρόσφερε τόσα, κι όμως πληρώθηκε με την απόλυτη αχαριστία.  Μια ζωή συναρπαστική και συνάμα τραγική.

Πώς διαλέγετε το θέμα πάνω στο οποίο θα κινηθείτε και την εποχή του κάθε βιβλίου σας; Τι βήματα ακολουθείτε για να φτάσετε στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα; Έχετε μια συγκεκριμένη  πορεία και μένετε σταθερή ; Ή αυτή η πορεία μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει;

Το θέμα με διαλέγει. Δεν το διαλέγω. Κάποιο πρόσωπο έρχεται από το παρελθόν και με οχλεί με έναν περίεργο τρόπο. Αρχίζω ήπια και χαλαρά να ερευνώ για το πρόσωπο αυτό. Στην πορεία, αν δω ότι η εποχή και η περιπέτεια του ανθρώπου αυτού έχουν ενδιαφέρον, συνεχίζω. Αν μάλιστα ανακαλύψω ή διαισθανθώ νέες άγνωστες πτυχές στην ιστορία μου, τότε επιμένω με πείσμα και σκαλίζω τα πάντα. Η πορεία που ακολουθώ είναι μόνο προς τα εμπρός, έστω κι αν σκάβω το παρελθόν. Στην ουσία και οι δύο πορείες, το εμπρός και το πίσω, είναι η άκρες της ίδιας κλωστής του χρόνου.

Υπάρχουν συγγραφείς που θαυμάζετε  ιδιαίτερα και σας έχουν επηρεάσει;  Ίσως και  κάποια βιβλία που επιστρέφετε συχνά πυκνά και αποτελούν βάση για εσάς;Τι πιστεύετε ότι πρέπει να υπάρχει σε ένα βιβλίο για να μπορέσει να αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη;

Θαυμάζω πάντα την εμβρίθεια που συναντώ σε  συγγραφείς ημέτερους, αλλά και ξένους. Θαυμάζω απροκάλυπτα και διακοινώνω τον θαυμασμό μου. Το να θαυμάζεις ειλικρινά κάποιον άλλον ομότεχνο, σε κάνει καλύτερο απέναντι στον εαυτό σου. Εν τούτοις δεν επηρεάζομαι καθόλου από τα βραβεία που μπορεί να έχει πάρει ένας συγγραφέας, γιατί ξέρουμε όλοι  οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του βιβλίου, πώς δίνονται τα περισσότερα βραβεία. Επίσης δεν «θαυμάζω» συγγραφείς που δεν έχω διαβάσει, επειδή διάβασα κάπου ότι κάποιοι τους θεωρούν σημαντικούς. Έχω το σύνδρομο του «άπιστου Θωμά». Πρέπει να δω με τα μάτια μου, να ακούσω με τ᾽αυτιά μου, να γευτώ στον ουρανίσκο μου...

Ναι,  υπάρχουν βιβλία που επιστρἐφω σ᾽αυτά, αλλά όχι καθ᾽ολοκληρίαν. Ας πούμε, δεν θα ξαναδιάβαζα ποτέ απ᾽την αρχή την «Άννα Καρένινα». Είναι το θέμα ξεπερασμένο. Θα ξαναθυμόμουν, ίσως, τη γραφή. Αυτό μόνο.  Θα ξαναδιάβαζα όμως τον «Γιούγκερμαν». Προτιμώ πάντως να διαβάζω καινούργια πράγματα. Μ᾽αρέσει  το καινούργιο, όσο κι αν εμμονικά σκαλίζω το παλιό. Την καρδιά του αναγνώστη μπορεί να την αγγίζει η εντιμότητα του θέματος και η συναισθηματική νοημοσύνη που διαπιστώνει στους ήρωες του βιβλίου. Βέβαια εξαρτάται και πόσο καλλιεργημένη αναγνωστικά είναι αυτή η «καρδιά» του αναγνώστη.

Στον ελεύθερο χρόνο σας διαβάζετε; Ποιο είδος Λογοτεχνίας δε θα μπορούσατε να γράψετε  ή να διαβάσετε ποτέ;    Ποιες ώρες  και πόσες ώρες συνήθως δουλεύετε; Ποιο σημείο της συγγραφής θεωρείτε ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι της;

Διαβάζω σε όλον τον διαθέσιμο χρόνο μου. Το διάβασμα είναι ο χρόνος μου. Δεν θα μπορούσα να γράψω βιβλία τύπου φάντασι, ερώτικα και αιματηρά  βίαια θρίλερ. Δουλεύω όλες τις ώρες και στα διαλείμματα της δουλειάς μου ζω.  Δεν είμαι, βλέπετε, πια στην πρώτη μου νεότητα (ούτε καν στη δεύτερη) οπότε προείχε το ζειν και ακολουθούσε το εργάζεσθαι! Τώρα η μεγάλη μου ψυχαγωγία, το σπορ μου, το αντιγηραντικό μου καλλυντικό είναι το διάβασμα και το γράψιμο. Όσο για το δυσκολότερο κομμάτι της συγγραφής είναι,  για μένα, η χαρτογράφιση του θέματος στη λεπτομέρειά του, και φυσικά η μελέτη της βιβλιογραφίας και η εξιχνίαση συγκρουόμενων πληροφοριών.

Έχετε  ιστορίες τελειωμένες που δεν θα τις δούμε ποτέ  εμείς οι αναγνώστες; 

 Όχι. Ό,τι αρχίζω το τελειώνω. Δεν μ᾽ αρέσει να αφήνω πράγματα στη μέση. Αν κάτι το αρχίσω και δεν με ικανοποιεί ή το βρίσκω παιδαριώδες (συνήθως αυτό συμβαίνει), το διαγράφω και το πετώ. Αυτό με ανακουφίζει και χαλαρώνω. Αφἠνω κατόπιν τον εαυτό μου να πάει σε κάτι άλλο.

Έχω άλλωστε ιστορίες που περιμένουν να γραφτούν, αν φυσικά ζήσω αρκετά ώστε να γίνει αυτό. Δεν μπορώ να γράφω συνέχεια.

Αν σας δινόταν η ευκαιρία να ξαναγράψετε κάποιο από τα βιβλία σας από την αρχή θα αλλάζατε κάτι ή κάποιο; Και τέλος υπάρχει κάποιο έργο σας ή κάποιος ήρωας  που του έχετε κάποια ιδιαίτερη αδυναμία;

 Ξέρω έναν τουλάχιστο  συγγραφέα που γράφει συνέχεια το ίδιο βιβλίο. Το εκδίδει το ξαναεκδίδει και κάθε φορά κάνει προσθήκες και διορθώσεις. Το βρίσκω γελοίο.  Εγώ δεν μπορώ να κοιτάζω πίσω. Ό,τι έγινε, έγινε.  Ό,τι έγραψα έγραψα. Δεν θα ξανάγραφα τίποτε απ᾽την αρχή, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι δεν είχα κάνει συνειδητή δουλειά όταν έγραφα το συγκεκριμένο βιβλίο. Όχι δεν έχω προτίμηση σε κανένα από τα βιβλία μου. Το καθένα έχει τη δική του «προσωπικότητα», το δικό του διαφορετικό θέμα. Στη διάρκεια που  τα γράφω, ταυτίζομαι μ᾽αυτά. Όταν τα κλείσω απομακρύνομαι απ᾽αυτά και θέλω να τα ξεχνώ. Δεν μου ανήκουν πια. Κόβω τον ομφάλιο λώρο.

Πόσο χρόνο σας παίρνει συνήθως η ολοκλήρωση ενός βιβλίου; Υπάρχει κάποιο   που ενώ το είχατε  ολοκληρώσει κάνατε μεγάλες αλλαγές γιατί δεν είχατε μείνει ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα;

Εξαρτάται αν υπάρχουν σημεία που θέλουν διπλή και τριπλή ή πολλαπλή έρευνα. Η έρευνα  είναι που με καθυστερεί πολύ. Διαφορετικά μπορώ να ολοκληρώσω ένα βιβλίο ακόμη και μέσα σε λίγους μόνο μήνες. Παραδείγματος χάριν, την «Αγγέλικα» την ερεύνησα δεκάξι χρόνια και την έγραψα μέσα σε τρεισήμισι μήνες, αφού πέταξα στα σκουπίδια της διακόσιες πρώτες σελίδες που είχα γράψει. Είναι καλό να πετάς εντελώς αυτό που δεν σε ικανοποιεί.  Αντίθετα την «Αναστασία» την ερεύνησα πέντε χρόνια και μου πήρε δύο χρόνια για να τη γράψω.

  

Ποια είναι η ερώτηση που θα θέλατε να απαντήσετε και δε σας έχει ρωτηθεί ποτέ;

 Δεν έχω ιδέα.

Αν σας ζητούσαν να διαλέξετε ένα από τα βιβλία σας για να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη  ποιο θα επιλέγατε και γιατί;

Ίσως το «Σημάδι του Κάιν». Θα μπορούσε να γίνει μια επική ταινία, κάτι σαν το Όσα Παίρνει ο Άνεμος, ή έστω μια πολύ ενδιαφέρουσα σειρά.  Και θα είχε νομίζω και πολύ μεγάλη επιτυχία. Θα αφύπνιζε. Γιατί, βέβαια, δεν είναι τόσο μια ερωτική ιστορία (που έχει κι αυτή τη σημασία της, αφού όλα γίνονται για και εξαιτίας του έρωτα), αλλά η ιστορία μιας ολόκληρης εποχής, τραυματικής και εν πολλοίς άγνωστης στον Έλληνα που ζει τη δική του ιδιότυπη νιρβάνα.

Κλείνοντας πείτε μας  λίγα λόγια για την Ελένη. Ποια είναι η καθημερινότητά της;    Τι την εξοργίζει; Τι δε θα μπορούσε να συγχωρήσει ποτέ ; Ποια είναι η αγαπημένη της ταινία ;Πιστεύει στη φιλία;Τι θεωρεί απόλυτη ευτυχία; Και τι θα ήθελε να ευχηθεί στους αναγνώστες της;

Η Ελένη είναι μια γυναίκα καθημερινή, σηκώνεται νωρίς το πρωί, ασχολείται με τα οικιακά, μαγειρεύει, καθαρίζει, πλένει, σιδερώνει, σκαλίζει τα λουλούδια,  και σκουπίζει το πεζοδρόμιο από τα πεσμένα φύλλα. Κι όσο το κάνει αυτό, σκέπτεται το βιβλίο που γράφει ή το επόμενο που θα γράψει. Την εξοργίζει  το δηθενιλίκι, το «πουλάω μούρη»- ή μάλλον την εξόργιζε· όχι πια,  γιατί τώρα το διασκεδάζει, ενδομύχως βέβαια! Διασκεδάζω με την αδολεσχία του άλλου να πιστεύει ότι σε ρουμπώνει, σε κατατροπώνει με το τουπέ και τα παραμύθια που πουλάει. Έχω πια ανοσία στην κομπορρημοσύνη του άλλου. Κάποτε πράγματι με πτοούσε και με έκανε να νιώθω ασήμαντη και πτωχή τω πνεύματι. Όμως τα χρόνια εκείνα της νεανικής αβεβαιότητας παρήλθαν. Η ωριμότης της ηλικίας και η καλλιέργεια της παιδείας μου «φόρεσαν» μια γερή πανοπλία! Συγχωρώ σχεδόν τα πάντα στους πάντες (εννοείται όχι τον βιαστή, όχι τον παιδεραστή, όχι τον φονιά) και είμαι επιεικής. Αγαπημένη μου ταινία; «Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα», του Αγγελόπουλου. Στην φιλία θα ήθελα  πολύ να πιστέψω - ειλικρινά- και κάποτε πίστεψα κιόλας και την προσέφερα απλόχερα·  πάντως δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Οι διάφορες προδοσίες (από φίλους) που ένιωσα στο πετσί μου, με βοήθησαν να καλλιεργήσω δυνατά φιλικά αισθήματα προς τον εαυτό μου. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αγαπώ την φίλη μου την Ελένη.  Απόλυτη ευτυχία είναι να βλέπεις τα παιδιά σου να ζουν καλά και να κάνουν παιδιά. Να μεγαλώνουν τα κλαδάκια του δένδρου στο οποίο είσαι κι εσύ ένα παλιό κλαδί. Αν αυτό σας φαίνεται πολύ συντηρητικό και παραδοσιακό, εγώ το βρίσκω επαναστατικό και τόσο συγκινητικό!

Στους αναγνώστες μου θα ήθελα να ευχηθώ, από της καρδιάς μου τα βάθη, να έχουν καλή  και μακρά ζωή, στον δρόμο της αυτογνωσίας και  της αγάπη για τον εαυτό τους πρωτίστως και για τον συνάνθρωπο μετά.

Και τους ευχαριστώ για την πίστη τους σ᾽εμένα. Όσο με πιστεύουν, θα αγωνίζομαι με ζέση, για να τους δίνω το καλύτερο που μπορώ, με συνέπεια και με εντιμότητα.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Εγώ ευχαριστώ.

ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Love Books-Love Read

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 

Η Ελένη Κεκροπούλου γεννήθηκε στον Ζυγό της Καβάλας, αλλά μεγάλωσε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας που τα θεωρεί δεύτερη, αγαπημένη πατρίδα της. Σπού-δασε Πολιτικές Επιστημές και Νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών καθώς και ξέ-νες γλώσσες. Επί δεκαοκτώ χρόνια υπήρξε μεταφράστρια λογοτεχνίας, έχουσα με τα φράσει από αγγλικά, γαλλλικά, ισπανικά, πορτοογαλικά και ιταλικά πάνω από διακόσια βιβλία, ενώ έχει μεταγράψει στην νεοελληνική έργα του Πλουτάρχου, του Παρμενίδη και του Πλάτωνα… Έχει βραβευθεί για την μετάφρασή της στο ποιητικό έργο του νομπελίστα Ντερεκ Γουόλκοτ «Όμηρος». Είναι παντρεμένη  και είναι μητέρα τριών παιδιών, του Παναγιώτη, της Νεφέλης και της Λήδας.  

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ