ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 

ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ 

Από τις εκδόσεις Ωκεανός  κυκλοφορεί  το  πρώτο σας βιβλίο με τίτλο ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ.  Πείτε μας  λίγα λόγια για έργο σας και τους ήρωές του.

Είναι μια αληθινή ιστορία, μιας γυναίκας που παραδομένη στην λαχτάρα της να αποκτήσει ένα παιδί, σκόρπισε τον πόνο και την δυστυχία σε όσους την αγαπούσαν, φτάνοντας έως και το έγκλημα. Η Μάικα, η ηρωίδα μου, προδομένη από έναν λάθος έρωτα, αποφασίζει να απαγάγει μέσα από το μαιευτήριο το νεογέννητο κοριτσάκι του εραστή της, Νικήτα, μαζί με την λεχώνα σύζυγό του. Τους βάζει σε ένα αυτοκίνητο και αρχίζει να οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σε μια επικίνδυνη στροφή χάνει τον έλεγχο και πέφτει στον γκρεμό. Οι τρεις γυναίκες βρίσκουν φριχτό θάνατο και ο Νικήτας χάνει σε μια στιγμή τα πάντα. Λίγα χρόνια μετά, σε ένα επαγγελματικό ταξίδι του, συναντάει τυχαία ένα μικρό κορίτσι που του μοιάζει εκπληκτικά. Κοιτάζοντάς το, βλέπει τον εαυτό του στα μάτια της. Και μέσα στον απόλυτο πόνο της απώλειας που βιώνει, γεννιέται στο μυαλό του η παρανοϊκή ιδέα ότι αυτό το παιδί είναι το παιδί του. Που, με κάποιον τρόπο γλίτωσε τότε από το τραγικό δυστύχημα. Ζητάει να μιλήσει με την μητέρα της μικρής, βλέπει μια γυναίκα που του είναι εντελώς άγνωστη, αλλά όταν προσπαθεί να μάθει περισσότερα, αυτή αρπάζει ξαφνικά το παιδί της και εξαφανίζεται. Από εδώ ξεκινάει η ιστορία. Ένας αγώνας με τον χρόνο που διαδραματίζεται στη Μάνη, το Πήλιο, το Σούνιο, την Κομοτηνή, με αποκαλύψεις που δοκιμάζουν τα όρια της ανθρώπινης λογικής και φέρνουν τους ήρωες αντιμέτωπους με το ερώτημα «τελικά είμαστε εμείς που οδηγούμε την μοίρα μας ή η μοίρα που μας κατευθύνει;».

 Αν σας ζητούσαν να ξεχωρίσετε έναν ήρωα και μια ηρωίδα  από το βιβλία σας,  ποιος θα ήταν και γιατί;

Είναι εξαιρετικά δύσκολο αλλά θα προσπαθήσω. Από τις γυναίκες θα ξεχώριζα την μικρή Αέλια. Το κοριτσάκι που στα έξι του χρόνια, είδε την ζωή του να μετατρέπεται σε αστυνομικό θρίλερ και τελικά πλήρωσε πανάκριβα την αγάπη. Στο όνομα της αγάπης, η Αέλια πληγώθηκε, στιγματίστηκε, κυνηγήθηκε και έφτασε ενήλικη πια, να αναζητά τις αιτίες για τις βαθιές χαράδρες της ψυχής της. Αυτό, είναι το κεντρικό θέμα του επόμενου βιβλίου μου που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο και είναι η αυτοτελής συνέχεια του πρώτου, βασισμένη στα αληθινά στοιχεία που κατάφερα να συλλέξω.
Από τους άντρες ήρωες, θα ξεχώριζα τον Νικόλα Λοράνδο. Τον πιο μισητό, όπως τον χαρακτηρίζουν οι αναγνώστες μου. Είναι ο μοιραίος άντρας, που οδηγεί την ηρωίδα μου, τη Μάικα, στην τρέλα, στην απόγνωση, στο έγκλημα. Παιδεύτηκα πολύ για να τον δημιουργήσω, ούτε για μια στιγμή δεν τον δικαιολόγησα, όμως σε κάποιες στιγμές τον συμπόνεσα. Και στη συνέχεια του βιβλίου, έκλαψα για αυτόν…

Τι σας έδωσε το έναυσμα για να γράψετε τη συγκεκριμένη ιστορία;

Την ιστορία την άκουσα για πρώτη φορά το 1987, από το στόμα ενός αστυνομικού που είχε εμπλακεί στα γεγονότα. Την ίδια εποχή, είχα ανακαλύψει ένα υπέροχο «χόμπι»: είχα αρχίσει να καταγράφω σε τετράδια αληθινές ιστορίες και περιστατικά που μου έκαναν εντύπωση, με συγκινούσαν, με θύμωναν. Συνήθεια που συνεχίζεται έως και σήμερα, σε ηλεκτρονικά πια αρχεία και μου έχει χαρίσει μια τεράστια συλλογή αληθινών ιστοριών! Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν γεννήθηκε ο γιος μου, πήρα την απόφαση να μείνω στο σπίτι και να αφοσιωθώ στην ανατροφή του για αρκετά χρόνια. Αναζητώντας έναν προσωπικό τρόπο εκτόνωσης, ξεκίνησα ένα πρωί να γράφω βιβλία. Ήταν τότε που έγραψα και το «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου» και άλλα έργα, χωρίς ποτέ να 

περάσει από το μυαλό μου η ιδέα της έκδοσής τους.

 Ποια  πιστεύετε ότι  είναι  η μαγική συνταγή που πρέπει να υπάρχει σε ένα βιβλίο για να μπορέσει να αγγίξει την καρδιά του αναγνώστη;

Αν την ήξερα την μαγική συνταγή που αγγίζει την καρδιά του αναγνώστη, νομίζω πως θα την έγραφα σε βιβλίο το οποίο θα γινόταν παγκόσμιο best seller! Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως δεν αγγίζουν όλους τους αναγνώστες τα ίδια στοιχεία. Για παράδειγμα, εμένα ο υπέρμετρος ρομαντισμός και οι ιστορίες αγάπης, δεν με συγκινούν. Αντίθετα με αγγίζουν οι αληθινές ιστορίες ανθρώπων που η ζωή δεν στάθηκε καλή μαζί τους, οι πτυχές της ιστορίας που καθόρισαν την πορεία της ανθρωπότητας, τα κοινωνικά δράματα, η αστυνομική δράση,  οι καλογραμμένες περιγραφές που με ταξιδεύουν σε τόπους που δεν έχω επισκεφτεί…

Ποιο είδος Λογοτεχνίας δε θα μπορούσατε να γράψετε ή να διαβάσετε ποτέ;

Κατά την γνώμη μου δεν είναι όλα τα βιβλία έργα λογοτεχνίας. Για να φτάσει ένα ανάγνωσμα να χαρακτηριστεί λογοτεχνικό στην συνείδησή μου, απαιτούνται πολλές προϋποθέσεις. Συνεπώς δεν θα απέρριπτα κανένα είδος λογοτεχνίας, ωστόσο ως αναγνώστρια απορρίπτω βιβλία που δεν ταιριάζουν στην αισθητική μου, βιβλία γραμμένα πρόχειρα, βιβλία που με υποτιμούν. Αποφεύγω επίσης βιβλία που έχουν αμιγώς αισθηματικό περιεχόμενο τα οποίο βαριέμαι.

Πείτε μας ένα αγαπημένο σας βιβλίο.

 Ένα; Μου ακούγεται ακατόρθωτο! Θα σας πω έστω δύο. «Ο Τρελαντώνης» της Πηνελόπης Δέλτα, που ήταν το βιβλίο που με έκανε να αρχίσω να γράφω όταν ήμουν παιδί. Και «Το όνομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Έκο. Το αγόρασα δύο φορές για να μπορέσω στο δεύτερο αντίτυπο να κρατήσω σημειώσεις. Οι σελίδες του είναι πια κατακόκκινες. Κάθε λέξη και σημείωση!

Από ποια ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε και ποιο σημείο της συγγραφής θεωρείτε ότι είναι το δυσκολότερο κομμάτι της;

Ξεκίνησα να εκφράζομαι μέσα από το γράψιμο, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Με την συγγραφή βιβλίων, όμως, ασχολήθηκα στις αρχές της δεκαετίας του ’90, άσχετα αν τόλμησα να μοιραστώ ένα έργο μου με τους αναγνώστες, μόλις το 2017. Το δυσκολότερο κομμάτι της συγγραφής για εμένα είναι να γράψω υπό πίεση, γιατί πρέπει να παραδώσω στον εκδότη ένα βιβλίο. Φαντάζομαι πως είναι κάτι που με τον καιρό το μαθαίνει ένας συγγραφέας, αλλά για την ώρα μου φαίνεται «βουνό».

 Πόσο χρόνο σας πήρε  η ολοκλήρωση του βιβλίου; Υπάρχουν άλλα έργα σας  που δεν θα δούνε το φως της δημοσιότητας και  εμείς οι αναγνώστες δεν θα διαβάσουμε ποτέ;

Το «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου» γράφτηκε σε διάστημα δύο ετών. Όταν αποφάσισα, είκοσι χρόνια μετά την συγγραφή του, να το στείλω σε εκδότες μήπως κάποιος ενδιαφερθεί γι αυτό, ξαναέγραψα κάποια κομμάτια του, σε διάστημα τριών μηνών.
Έχω έτοιμα ή μισοτελειωμένα άλλα έξι έργα. Αυτήν την εποχή, έχοντας παραδώσει στις Εκδόσεις Ωκεανός το δεύτερο βιβλίο μου που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο του 2019, ολοκληρώνω το τρίτο πόνημά μου. Ειλικρινά δεν γνωρίζω εάν και πότε θα εκδοθεί, ούτε έχω κάνει κάποια συζήτηση γι αυτό. Δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας και όπως σας είπα δυσκολεύομαι πολύ να λειτουργήσω στην λογική «πρέπει να γράφεις και να εκδίδεις ένα βιβλίο το χρόνο». 

Ποια είναι η ερώτηση που θα θέλατε να απαντήσετε και δε σας έχει ρωτηθεί ποτέ;

Είμαι της άποψης ότι οι άνθρωποι πρέπει να βγάζουμε από μέσα μας ό,τι μας απασχολεί ή μας προβληματίζει και να μην περιμένουμε τον υπερήρωα που θα μαντέψει τις ανάγκες μας και θα μας παρακινήσει να του μιλήσουμε γι αυτές. Συνεπώς, δεν υπάρχει ερώτηση που να θέλω να απαντήσω και να μην έχω ερωτηθεί ποτέ, ούτε σε προσωπικό, ούτε σε επαγγελματικό επίπεδο, γιατί ακόμη κι αν δεν μου έγινε η ερώτηση, εγώ βρήκα τον τρόπο να δώσω την απάντηση.

 Τι νιώσατε όταν μπήκε  η λέξη “τέλος” στο βιβλίο σας;   

Επειδή το «Είδα τον εαυτό μου στα μάτια σου» έχει και αυτοτελή συνέχεια, ολοκληρώνοντάς το δεν είχα την αίσθηση του τέλους αλλά της άνω τελείας. Δεν είπα αντίο στους ήρωές μου αλλά «εις το επανιδείν». Τελειώνοντας όμως πρόσφατα την συγγραφή του δεύτερου βιβλίου, στο οποίο βλέπουμε τους ήρωες 16 χρόνια μετά από την θύελλα που σάρωσε τις ζωές τους, βίωσα πολύ έντονα συναισθήματα. Αυτοί οι άνθρωποι, όλοι τους αληθινά πρόσωπα, ήταν στο συρτάρι μου και στο μυαλό μου, για σχεδόν 30 χρόνια. Και ξαφνικά έπρεπε να τους αποχωριστώ, να πάψω να τους σκέφτομαι και να αναζητώ στοιχεία γι αυτούς. Το σίγουρο είναι πως θα τους έχω για πάντα στην ψυχή μου, όπως τους αγαπημένους που φεύγουν μακριά αλλά είναι πάντα εδώ…

 Ποιες ώρες συνήθως εργάζεστε ? Και όταν αυτό γίνεται απομονώνεστε ? Πιστεύετε ότι η καλή ψυχολογία βοηθάει στη συγγραφή ή το αντίθετο;

Λειτουργώ καλύτερα νωρίς το πρωί. Όσο πιο νωρίς, τόσο καλύτερα. Δεν έχω την πολυτέλεια της απομόνωσης, αφού έχω όλες τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας που με κυνηγάνε. Στην ουσία «κλέβω» χρόνο από άλλες δραστηριότητες και κάθομαι έστω μια ώρα μέσα στην ημέρα και γράφω.
Ως προς την ψυχολογία και τον ρόλο της στην συγγραφή, για εμένα το γράψιμο λειτουργεί τόσο λυτρωτικά που θα έλεγα ότι καταφέρνει να καθυποτάξει ακόμη και τις πιο δύσκολες και συννεφιασμένες διαθέσεις μου, οπότε μπορώ να γράψω το ίδιο, είτε είμαι στα καλύτερά μου, είτε στις μαύρες μου.

Κλείνοντας πείτε μας λίγα λόγια για την Μαρία.
Ποιο είναι το μότο σας;
Δεν υπάρχει νωρίς ή αργά. Υπάρχουν μόνο όνειρα που δεν κυνηγήθηκαν.
Τι σας εξοργίζει;
Με εξοργίζει η έπαρση, η αλαζονεία, η επίπλαστη οικειότητα, οι ψεύτικοι άνθρωποι, οι ανίκανοι που αναρριχώνται, οι επιτήδειο μέτριοι που εκτοπίζουν τους άξιους.
Τι δε θα μπορούσατε να συγχωρήσετε ποτέ;
Δεν συγχωρώ τους ανθρώπους που συνειδητά πληγώνουν και βλάπτουν την οικογένειά μου.
Κάνετε όνειρα; Βάζετε στόχους;
Κάνω όνειρα για την ημέρα που ξημέρωσε και βάζω στόχους για την επόμενη που θα έρθει.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία;
Είναι πολλές αλλά θα ξεχωρίσω το Πρόγευμα στο Τίφανυς, που βασίστηκε στο ομώνυμο συγγραφικό αριστούργημα του Τρούμαν Καπότε. Από τις λίγες φορές που η κινηματογραφική μεταφορά ενός βιβλίου με ενθουσίασε.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο προτέρημα σας;
Οι φίλοι μου λένε ότι είναι το χιούμορ μου. Αν και για να σας πω την αλήθεια, συχνά τους βλέπω να γελούν με πράγματα που εγώ τα λέω με σοβαρή διάθεση και όχι αστειευόμενη.

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να αλλάξει στο χαρακτήρα σας;
Φοβάμαι πως δεν έχετε αρκετό χώρο για να δημοσιεύσετε την απάντησή μου σε αυτήν την ερώτηση. Θα αρκεστώ να σας πω ότι το παλεύω.
Πιστεύετε στον έρωτα;
Απολύτως!
Πιστεύετε στη φιλία;
Για πολλά χρόνια θεωρούσα πως όλοι οι άνθρωποι έχουν φίλους σαν τους δικούς μου. Φίλους πιστούς, αληθινούς, έτοιμους να πέσουν στην φωτιά για εμένα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ανήκω στις εξαιρέσεις, στους τυχερούς στο θέμα φιλία.
Τι θεωρείτε απόλυτη ευτυχία;
Να ξυπνάω το πρωί με την γνώση ότι όλοι οι άνθρωποι που αγαπώ είναι γεροί. 

Τι θα θέλατε να ευχηθείτε  στον εαυτό σας και 

στους αναγνώστες σας;  

Θα ευχηθώ μόνο στους αναγνώστες μου. Να συνεχίσουν να διαβάζουν, ό,τι αγγίζει την ψυχή του ο καθένας, γιατί κάθε φορά που διαβάζεται ένα βιβλίο, ανοίγει ένα παράθυρο στην ελπίδα.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Σας ευχαριστώ και εγώ  για την όμορφη συζήτηση και εύχομαι πάντα επιτυχίες!

ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Love Books-Love Read