ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΗΩ ΑΥΓΕΡΗ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΗΩ ΑΥΓΕΡΗ

Πείτε μας λίγα λόγια για το καινούργιο σας βιβλίο και για τους ήρωές του. Υπήρξε κάποιος που σας δυσκόλεψε; 
Την ιστορία του βιβλίου υφαίνουν δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Έτσι τουλάχιστον δείχνει στην αρχή καθώς όσο εξελίσσεται παρέα τους στα ταξίδια που κάνουν, το παρελθόν βγαίνει στην επιφάνεια και εκεί μπορούμε να διακρίνουμε κοινά σημεία. Αγαπώ τα άκρα και πιστεύω πράγματι πως έλκονται, αλλά το πιο αξιοθαύμαστο είναι το αποτέλεσμα οταν αυτά συναντιούνται και μαζί συστήνονται στον έρωτα. Η ιστορία είναι ακριβώς αυτό. Μέσα απο τις σελίδες του βιβλίου θα δούμε πολλά μικρά θαύματα άλλοτε να ζωντανεύουν από συναισθήματα όπως η αγάπη και άλλοτε όπως ο φόβος.
Πέρα όμως απο τους κεντρικούς ήρωες που ο καθένας έχει να μας δώσει κάτι βαθύ απο τη ψυχή του και αξιόλογο απο το χαρακτήρα του, υπάρχει μια ολόκληρη αγκαλιά ανθρώπων που τους περιτριγυρίζει και τους θεωρώ πολύ σημαντικούς στο ρόλο που παίζουν μέσα στην ιστορία. Αν έδινα τίτλο στον καθένα θα χρησιμοποιούσα λέξεις όπως η Φιλία, η Συνείδηση, η Βοήθεια, η Δύναμη, το Θάρρος. Όλα όσα πιστεύω πως έχουμε ανάγκη. 
Για να είμαι ειλικρινής οι ήρωες μου με δυσκόλεψαν εξίσου το ίδιο. Έπρεπε να μεταφέρομαι συναισθηματικά απο τον έναν στον άλλον και παράλληλα να χρησιμοποιώ τη λογική για να μην χαλάσω την αυθεντικότητά τους. Έπρεπε να ζω μαζί τους κάθε στιγμή δυνατή και να προσπαθώ να τους καταλάβω αφού στη πραγματικότητα δεν έχω γνωρίσει ποτέ ανθρώπους σαν αυτούς. Ήταν αρκετά δύσκολο αλλά απόλυτα γοητευτικό.

Πώς νιώθετε που ένα από τα βιβλία σας βρήκε τον δρόμο της έκδοσης; 
Μακάρι να μπορούσα να το περιγράψω με λέξεις ακριβώς όπως το αισθάνομαι. Όμως θα προσπαθήσω. Νομίζω οτι μοιάζει το συναίσθημα λίγο με εκείνο της Ρόουζ όταν συνάντησε τον Σκάι. Σήκωσε δειλά τα μάτια της πάνω του και η καρδιά της χοροπήδησε σα μικρό άτακτο παιδί.

Σε ποια ηλικία ξεκίνησε η σχέση σας με τη συγγραφή; Ήταν μια απόφαση στιγμής ή όνειρο ζωής; 
Εγώ και η συγγραφή δεν έχουμε παρελθόν. Η ιστορία μου μαζί της είναι πολύ πρόσφατη. Ημερολογιακά ξεκίνησε ακριβώς τη μέρα που άρχισα την πρώτη ιστορία μου με το όνομα ‘Το Λάθος’ και τη δημοσιοποίησα. Μπορεί κανείς να ανατρέξει στη σελίδα μου και να διαπιστώσει πως συγγραφικά γεννήθηκα πριν ένα χρόνο και επτά μήνες. Δεν είμαι ένα παιδί ταλαντούχο που γέμιζα σελίδες  απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και με καμάρωνε η μαμά με τον μπαμπά. Υπήρξα απλώς καλή στην έκθεση και πιστεύω πως αυτά τα δύο σε καμιά περίπτωση δε συνδέονται. Η απόφασή μου να γράψω έχει να κάνει με ένα κομμάτι τής γενικότερης στάσης ζωής που έχω. Κανείς άνθρωπος δε γνωρίζει τις δυνατότητές του και για να έχει τη τύχη να ανακαλύψει μέρος αυτών, θα πρέπει να δοκιμάζει όσα περισσότερα πράγματα μπορεί. Αυτό ακριβώς έκανα με τη συγγραφή, όπως και με άλλες δραστηριότητες που ασχολούμαι κατά καιρούς. Όλοι μέσα μας κρύβουμε ένα πλούσιο και μοναδικό κόσμο, και αν δεν ριχτούμε στο κυνήγι του θυσαυρού δε θα τον βρούμε ποτέ. Και κάπως έτσι, μέσα απο μια απόφαση της στιγμής, γεννιούνται τα μεγαλύτερα όνειρα της ζωής μας.

Πόσο καιρό σας πήρε για να το ολοκληρώσετε; Ο τίτλος  του είναι κάπως διαφορετικός από τους συνηθισμένους, πώς καταλήξατε σε αυτόν;
Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι ακριβώς το χρονικό διάστημα που χρειάστηκα για να το ολοκληρώσω. Συνηθίζω να χάνομαι στις ιστορίες και στις μουσικές όταν γράφω και αδιαφορώ για το χρόνο που με προσπερνά. Όχι πως δε τον σέβομαι αλλά όταν είμαι απασχολημένη δε θέλω να με ενοχλεί κανείς. Ούτε αυτός. Πάντως για να δώσω μια εικόνα, έβαλα τελεία στην ιστορία μέσα σε μερικούς μήνες απο την έναρξή της. 
Πράγματι ο τίτλος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί διαφορετικός, αλλά για εμένα το Κι Όμως είναι μια έκφραση ελπιδοφόρα αν χρησιμοποιείται καλοπροαίρετα. Όταν την λέω ή τη γράφω νιώθω πως αναφέρομαι κάθε φορά σε κάποιο επίτευγμα ή θαύμα. Δεν ήταν δύσκολο να τον διαλέξω αφού ήξερα ακριβώς ποιο θέλω να είναι το μήνυμα της ιστορίας μου. Κάποιες φορές πρέπει να ομολογίσω οτι εμπνέομαι απο τους τίτλους και πατώ πάνω τους για να δώσω ζωή στο παραμύθι μου. Επίσης πιστεύω πως οι μικρές λέξεις κρύβουν μέσα τους απίστευτη δύναμη. Για παράδειγμα το –Ναι- και το – Όχι- είναι μια σταλιά.  Κι όμως... θα πρέπει να σκεφτείς καλά πριν τις δώσεις ως απάντηση. 

Τι σας έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσετε τη συγκεκριμένη ιστορία; 
Όλες οι ιστορίες μου έχουν επίκεντρο την αγάπη. Τα πάντα κάνουν κύκλο γύρω της μέχρι που παραδίδονται στο μεγαλείο της. Ο τρόπος που εγώ τη νιώθω, την καταλαβαίνω και την πιστεύω είναι τα κριτήριά μου για να γράψω. Αυτό που θέλω να πω είναι πως, η αγάπη μοιάζει με τον άνεμο που μπερδεύεται στα μαλλιά σου αλλά δε φυλακίζεται στον έλεγχο σου. Εισβάλει μέσα σου και σε μεταμορφώνει. Για μένα η αγάπη αξίζει σε όλους και ανήκει σε όλους. Δεν λειτουργεί όπως οι άνθρωποι. Δεν είναι δηλαδή ρατσίστρια και δε ξεχωρίζει κανέναν βάσει της κοινωνικής του θέσης, της μόρφωσης, της εξωτερικής εμφάνισης ή της εθνικότητας και πολλών άλλων που οι κοινοί θνητοί βάζουμε σε προτεραιότητα. Είναι δίκαιη, αρκεί να της φερθείς και εσύ σωστά. Η συγκεκριμένη ιστορία λοιπόν είναι ένα απο τα θαύματα της αγάπης σε όλα τα είδη της. Διαφορετικοί απλοί άνθρωποι την συναντούν και την βιώνουν σε βάθος. Αφήνονται στα χέρια της. Άνθρωποι που έχουν κάνει λάθη. Άθρωποι σκληροί, πολλές φορές ιδιότροποι και άλλες πάλι απόμακροι και παρεξηγημένοι. Άνθρωποι που δε ταιριάζουν στους περισσότερους απο εμάς. Κι όμως... η αγάπη που δε φορά παρωπίδες, που δε κρίνει τόσο εύκολα, τους επιλέγει και τους καθοδηγεί. 
Αλλά πέρα απο το δυνατό συναίσθημα που κινεί το χέρι μου, είναι και ο τρόπος που ζουν οι ήρωές μου. Ας πούμε πως πάντα κρυφο-ζήλευα όσους κατάφερναν να παραμένουν ανέμελοι. Η ελευθερία που πολλές φορές λαχταρώ με ώθησε να πλάσω μια ιστορία στο όνομά της. Οι ήρωές μου είναι σαν τα πουλιά που πετούν απο τόπο σε τόπο. Και ποιός δε θα ήθελε έστω για λίγο να ταξιδέψει γνωρίζοντας καινούρια μέρη πέρα απο τον αγχωτικό μικρόκοσμο που έχει χτίσει γύρω του; Ο Νίτσε είχε πει πως ελευθερία είναι η θέληση να είναι κάποιος υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του και πιστεύω πως έχει πραγματικά δίκιο γιατί τα περισσότερα που ζούμε σήμερα είναι υποχρεώσεις και όχι αληθινές ελεύθερες επιλογές.

Ξεκινήσατε να γράφετε μέσα από τη φόρμα του Wattpad. Το συγκεκριμένο βιβλίο πρώτα διαβάστηκε από εκεί και μετά την ολοκλήρωση του πήρε το δρόμο της έκδοσης. Το έχετε μετανιώσει; Ποια ήταν τα θετικά όταν ανεβάσετε την ιστορία σας μέσα στο Wattpad και ποια τα αρνητικά; Θα προτείνατε σε κάποιον τώρα να ξεκινήσει από εκεί;
Αν έλεγα πως έχω μετανιώσει θα ήμουν αχάριστη. Όμως τα πάντα έχουν να κάνουν με τις προσωπικές ανάγκες του καθενός. Τους λόγους που υλοποιεί μια ιδέα και τους τρόπους που επιλέγει να το κάνει. Για μένα η δημοσιοποίηση του βιβλίου μέσα απο την εφαρμογή σαφώς είχε θετικά αποτελέσματα. Και όχι μόνο του συγκεκριμένου που αγαπήθηκε σχετικά γρήγορα αλλά μιλώντας γενικά. Αρχικά γνώρισα καινούριους και αξιόλογους ανθρώπους, πολλούς απο τους οποίους συνάντησα στην συνέχεια και τώρα μπορώ να τους αποκαλώ φίλους. Έπειτα με βοήθησε αυτός ο τρόπος να ξεθάψω έναν απο εκείνους τους μικρούς θυσαυρούς που προανέφερα και δε γνώριζα οτι κρυβόταν μέσα μου. Βρήκα συμμάχους στο συναίσθημα και αντάλλαξα απόψεις που με έβαλαν σε σκέψεις και με έκαναν καλύτερη. Μπήκα σε νέες διαδικασίες δοκιμάζοντας τον εαυτό μου και άφησα το προσωπικό μου στίγμα. Επίσης η αποδοχή της ιστορίας μοιάζει μέχρι ένα βαθμό ως αξιολόγηση καθώς προσφέρεται σε μια μεγάλη γκάμα αναγνωστών διαφόρων ηλικιών που μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα και άμεσα. Μέσα απ’όλο αυτό βέβαια υπάρχουν και πράγματα που δε τα θεωρώ θετικά αλλά ούτε τα κατατάσσω στα αρνητικά, απλώς δεν είναι για μένα. Ένιωσα την απόγνωση των ανθρώπων και την ανάγκη τους να γατζωθούν απο φανταστικές ιστορίες για να ξεσπάσουν. Τους είδα να ταυτίζονται υπερβολικά και να παρασύρονται εκθέτοντας τον εαυτό τους. Θέλω να πω οτι η ανάγνωση, ακόμα και αν έχει να κάνει με μια απλή αγγελία μέχρι ένα βιβλίο θα πρέπει να ανοίγει τους ορίζοντές μας και να επεκτείνει την οπτική μας σε πολλά θέματα. Θα πρέπει το κείμενο να είναι ο συνομιλητής μας και να προσπαθούμε να συλλέγουμε τα θετικά απο αυτή τη σχέση, αλλιώς το βιβλίο γίνεται εξιλαστήριο θύμα της καθημερινότητάς μας και εμείς αναμοχλεύουμε παλαιές έριδες. 
Αν λοιπόν κάποιος θελήσει να γράψει ξεκινώντας απο την εφαρμογή, εγώ θα του πω να το κάνει αφού πρώτα αποφασίσει το λόγο. Αν έχει στόχο την επιτυχία, την προσέλκυση του κόσμου και την άμεση αναγνώριση τότε βαδίζει σε λάθος δρόμο. Το γράψιμο δεν έχει σχέση με τίποτα απο αυτά. Το γράψιμο είναι η ψυχή μας και η αποτύπωσή της με λέξεις δεν ακολουθείται απο κανόνες, δεν έχει συνταγές και μαγικά κόλπα. Θα συμβούλευα λοιπόν κάποιον απλώς να γράψει και να δημοσιοποιήσει τη προσπάθειά του ξεχνώντας όλα τα άλλα και κυρίως τον ανταγωνισμό. Να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο χωρίς να επηρεάζεται και ο ίδιος να γίνει ο καλύτερος και πιο αυστηρός αναγνώστης του. Απλώς γράψτε. Γράψτε με τη καρδιά σας!

Ποιο στοιχείο σας γοητεύει και σας κρατά αιχμάλωτη σε ένα βιβλίο; Πείτε μας ένα βιβλίο που αγαπάτε και δεν μπορείτε να το αποχωριστείτε ποτέ. 
Κάθε είδος έχει τα δικά του στοιχεία που αν τοποθετηθούν σωστά μπορούν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Προσωπικά δεν αντέχω τις ατέλειωτες περιγραφές που γεμίζουν άσκοπα τις σελίδες. Με γοητεύουν οι γρήγορες εξελίξεις που δε με αφήνουν να πάρω ανάσα και με κρατά αιχμάλωτη το συναίσθημα που ξεπηδά στις κατάλληλες δόσεις.
Ένα βιβλίο που αγαπώ κυριολεκτικά είναι το –Αγαπητέ Θεέ -. Ο μικρός Όσκαρ με συγκίνησε και παρά το γεγονός οτι είναι ένα παιδί με δίδαξε το τρόπο που πρέπει να βλέπω τη ζωή. Είναι ένα μικρό διαμάντι γραμμένο απλά που έχει δώσει δύναμη στις λέξεις. Ανεκτίμητο!

Τι πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ένα βιβλίο για να αγαπηθεί από το κοινό  και τι όχι;
Η ανάγνωση ενός βιβλίου είναι θέμα ερμηνείας και φυσικά η ψυχολογία του αναγνώστη παίζει σημαντικό ρόλο. Πέραν τούτου όμως, ένα βιβλίο είναι οι χαρακτήρες του και για μένα αυτοί πρέπει να είναι δυνατοί και διαφορετικοί. Να είναι άνθρωποι που δεν συναντάμε εύκολα και να μπορέσει η ιστορία τους να μας πάρει μαζί της. Προσωπικά πιστεύω οτι δε χρειάζονται πολλά στολίδια σε ένα βιβλίο αλλά πραγματικό νόημα που στο τέλος θα δώσει τροφή για σκέψη ώστε να μη ξεχαστεί απο τον αναγνώστη όταν πιάσει στα χέρια του το επόμενο. Πρόσφατα τελείωσα κάποιο που η ιστορία του ήταν φοβερά απλή και την είχα δει, διαβάσει ή ακούσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Όμως αυτό το βιβλίο δε θα το ξεχάσω γιατί ήταν γραμμένο σαν παιδικό ημερολόγιο. Λέξεις τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη με τελείες ανάμεσά τους, σα να βιαζόταν το παιδί να τις αποτυπώσει στο χαρτί μήπως και ξεχάσει καμία. Και όταν ολοκλήρωνες τη παράγραφο δε πίστευες πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά σου. Σου μετέδιδε πλήθος συναισθημάτων. Το τελείωσα μέσα σε λίγες ώρες και βρήκε τη θέση του μέσα μου. Ένα βιβλίο πρέπει λοιπόν να έχει πρώτα απ’όλα την αγάπη του συγγραφέα και κατά την άποψή μου να μην δίνει εξήγηση σε όλα, ώστε να μου επιτρέψει να δώσω τη δική μου ερμηνεία όπου χρειάζεται. Αυτό το στοιχείο μπορεί να ανοίξει θέματα προς συζήτηση ανάμεσα στους ανγνώστες και αμέσως το βιβλίο να γίνει το κέντρο του ενδιαφέροντος για πολλούς ανθρώπους.

Ποιο απόφθεγμα σας αντιπροσωπεύει; 
Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για τα αποφθέγματα που αγαπώ καθώς πιστεύω οτι είναι μικρά μονοπάτια που μπορούν να μας οδηγήσουν σε καλύτερους δρόμους. Αλλά θα υποκλιθώ στον Νίκο Καζαντζάκη. ‘Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε’

Κλείνοντας, πείτε μας  λίγα λόγια για την Ηώ! Ποια είναι η καθημερινότητά της; Πιστεύει στο Happy end; Τι θεωρεί απόλυτη ευτυχία;
Η καθημερινότητά μου είναι μια κλασσική ρουτίνα και εγώ προσπαθώ να της αντισταθώ βγαίνοντας απο το τυπικό πρόγραμμα. Πέρα απο τη δουλειά μου που πεισματικά καταναλώνει μερικές απο τις ώρες μου μέσα στη μέρα, φροντίζω να αφιερώνω χρόνο στη δημιουργία. Μ’ αρέσει να ζωγραφίζω, να φτιάχνω κοσμήματα απο φθηνά υλικά και να γράφω. Λατρεύω τις ταινίες και μπορώ να περάσω μια ολόκληρη μέρα βλέποντας τη μία μετά την άλλη. Δε ξεχνώ να δω τον ανηψιό μου, να τον αγκαλιάσω και να τον φιλήσω. Οι στιγμές με καλούς φίλους, αξία ανεκτίμητη αλλά και εκείνες της μοναξιάς που την επιλέγω συχνά. Αν ο άνθρωπος καταφέρνει να περνά καλά με τον εαυτό του τότε μπορεί και με όλους τους άλλους. Το χιούμορ, ένα απο τα πιο σημαντικά κριτήρια για όσους βάζω στη ζωή μου. Ακόμα και αν είναι το μόνο στο βιογραφικό τους, εγώ τους διαλέγω.  Σίγουρα όμως η ζωή μου δε θα είχε κανένα ενδιαφέρον αν γινόταν βιβλίο και χαίρομαι ιδιαίτερα γι αυτό. Θέλω happy end αλλά πιστεύω περισσότερο στα δίκαια ends που αρκετές φορές δεν είναι χαρούμενα. Η δικαιοσύνη είναι μια αρχή που θα έπρεπε να γίνει πολίτευμα και να βασιλεύει. Τότε τα happy ends θα ήταν συχνότερα.
Απόλυτη ευτυχία. Θεωρώ οτι η ευτυχία δε θα έπρεπε να χωρίζεται σε βαθμίδες. Είναι μία, μοναδική και βρίσκεται μέσα μας. Συχνά τη παραμελούμε αλλά είναι πάντα εκεί. Ξυπνά με απλά πράγματα που συνηθίζουμε να μην τους δίνουμε και τόση σημασία. Ευτυχία είναι οι άνθρωποι που μας αγαπούν και αγαπάμε. Η γαλήνη της ψυχής μας και οι πράξεις που εναρμονίζονται με όσα πιστεύουμε. Ευτυχία είναι ένα ποτήρι κρασί και η φωτιά στο τζάκι. Τα γέλια των παιδιών, τα οικογενειακά τραπέζια και τα κατοικίδια που κουνάνε την ουρά τους όταν σε βλέπουν. Θα μπορούσα να κοιτώ γύρω μου και να μιλώ για την ευτυχία σε ατέλειωτα πράγματα. Απλά, ευτυχία είναι... παντού!

Σας ευχαριστώ  πολύ για αυτή την όμορφη, έκτακτη συζήτηση! Ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο!

Μπορείτε να διαβάσετε την άποψη μου  για το "ΚΙ ΟΜΩΣ" εδώ